Na 3 dagen mochten we je vast pakken! Je mocht op de borst bij mama! Met al je slangen, je beademingsbuis en de monitor op hol werd jij overgeheveld naar de borst van mama, even uit je “glazen huisje”!! Een ware volksverhuizing leek het!
Hè hè………eindelijk!

Nog nooit heb ik zoveel emoties in een uurtje tijd gevoeld! Ik was bang, bang dat dit het zou zijn! Het enige contact, even liggend bij mama op d’r borst! Trots, trots op het feit dat jij aan het vechten was, vechten voor elke ademhaling!
Verdrietig, verdrietig omdat we jouw niet mochten meenemen naar huis! We geen kaartjes konden schrijven met ” kom je mij snel bewonderen”! En zelfs jaloers kerel, jaloers op mama, dat zij jou voor het eerst op d’r borst had liggen! Maar oh oh oh, wat had ze dat verdiend en wat had ze een verdriet dat ze jou niet kon “voldragen”! Zij is sterk Max heel sterk, wees daar trots op!

Je hebt gevochten kerel, elke dag maar weer! Je borstkastje heeft het zwaar te verduren gehad, bij elke ademhaling leek deze te kunnen ontploffen, wat kostte het jou een moeite jongen! Ademhalen, iets wat voor ons normaal is! Soms vergat je dit zelfs en moest je even “aangetikt” worden. Maar opgeven, dat verdomde jij!! Daar wilde je niets van weten!

We waren niet bezig met bezoeken regelen, er kwam geen kraamzorg over de vloer, op het werk werden geen beschuit met muisjes uitgedeeld! Nee, niets van dat alles!! Wij schreven op een memobord hoe laat we zouden langs komen! Wij waste grondig onze handen bij binnenkomst op de afdeling. Wij haalde je niet uit je wiegje, maar nee wij deden de “doeken” die over je couveuse lagen omhoog om te kijken hoe jij het maakte!
Ellendig heb ik mij gevoeld, dat we je niet mee mochten nemen! Dat we moesten wachten….en wachten en wachten……

Na 98 dagen was het zover, het welbekende vlaggetje stond achter jouw naam! Dat betekende dat je mee mocht! Ja mee Max, mee naar huis!
Elke dag liep ik langs dat bord, hopend dat ze als “verrassing” eens een vlaggetje zouden tekenen!
Nu was het dan zover! Eindelijk dat vlaggetje!
Ik realiseer me dat er waarschijnlijk in de ochtend, tijdens de overdracht, werd gevraagd aan de stagiaire om een vlaggetje te tekenen bij Max! “Joh teken jij even een vlaggetje bij Max, doen wij alvast onze ronde” Misschien was ze zelfs pissig geworden? “Een vlaggetje tekenen, pfff ik heb wel wat beters te doen”.  Dat vlaggetje, dat simpel getekende vlaggetje dat was zó verschrikkelijk belangrijk voor ons! Je mocht mee vriend, eindelijk mee, mee naar huis!
Tijd voor bezoek, tijd voor de kraamzorg en ook de beschuit met muisjes mochten niet ontbreken!
Avonden lang heb ik een traantje gelaten als ik jou naar bed bracht en je laatste flesje gaf, beseffend dat wij zo een geluk hebben gehad, dat jij bij ons bent!
Nu drie jaar verder ben je een peuter! Je rent, je kletst de oren van ons hoofd, je bent ondeugend en je zeurt!

Als ik je voor het naar bed gaan zie knuffelen met mama, word ik heel soms even herinnerd aan het eerste “knuffelmoment” met mama, 3 dagen na je geboorte! Daar geniet ik dan net ietsjes meer van!
Ooit hoopte ik dat mama je naar bed zou mogen brengen, dat je haar nog even met je armpjes zou vast klampen en een knuffel zou geven.

God wat ben ik blij dat het niet bij hopen is gebleven!

Max je bent papa’s grote vriend……………Kanjer…..