Steun uit onverwachte hoek
Een kleine twee weken na mijn vroegtijdige bevalling brak de corona-epidemie uit in Nederland. Van de een op de andere dag veranderde alles. Ik sliep bij onze dochter Maud* op de kamer en zat vanaf toen alleen in het ziekenhuis. Het personeel was totaal in beslag genomen door deze bizarre nieuwe situatie en al mijn vrienden en familie waren er al net zo druk mee. Op veel steun kon ik niet meer rekenen. Maar juist nu had ik het nodig! Tot overmaat van ramp mocht mijn vriend Michel* zijn eigen dochter niet eens meer bezoeken. Ik viel in een zwart gat en heb mij nog nooit zo eenzaam en hopeloos gevoeld.
AVG
In de weken hiervoor was Maatschappelijk Werk al opgestart en bij mijn Maatschappelijk Werkster kon ik mijn hart luchten. Door alle gebeurtenissen kwam ik alleen niet veel verder meer dan: “Ik wil Michel weer hier hebben”. De gesprekken veranderde in EMDR-therapie. In eerste instantie in het ziekenhuis, na ons ontslag bij een externe praktijk en dus een andere behandelaar. Tijdens deze sessies kwam ik erachter dat ik vooral begrip miste, iemand bij wie ik niet hoefde uit te leggen wat dit allemaal voor impact had zonder het gevoel te hebben mij te moeten verdedigen. Ik zag dat Vivian*, mijn behandelaar, zich aan het verbijten was. Ze biechtte op een andere dame onder behandeling te hebben die tegen hetzelfde probleem aanliep, maar vanwege de Wet op Privacy-bescherming, de AVG-wet, niets kon zeggen. Hierop gingen mijn radartjes werken. Het was duidelijk voor mij dat de AVG-wet mij juist tegenwerkte, in plaats van beschermde. Hoe konden we dit omzeilen?
De volgende sessie greep ik aan om mijn idee te delen. Vivian mocht mij immers niet direct koppelen aan die andere patiënt, maar ze kon ons beiden wel tips geven over een (online) ontmoetingsplek waar we elkaar konden treffen. Dan zou de keuze aan onszelf zijn of we daar zouden inloggen. Helaas werkte de praktijk niet met een dergelijk platform, maar het zaadje was geplant.
Contact
Een kleine week later kreeg ik een appje van een onbekend nummer. “Hoi, Anne* hier... Ben jij die couveuseouder die op zoek was naar iemand om mee te praten?” Ja! Het was dus gelukt! En hoe fijn was dit! De eerste avond hebben Anne en ik úren geappt! We hadden zoveel overeenkomsten, onze verhalen kwamen ontzettend overeen. We hebben zelfs tegelijkertijd met onze dochters in hetzelfde ziekenhuis gelegen, hun eerst week op de neonatologie, was onze laatste. Maar ook op persoonlijk gebied was het bijna eng hoezeer we op elkaar leken. Beiden de diagnose ADHD gekregen in de nasleep van de vroeggeboorte, beiden de zwaarste combinatievariant, beiden hebben we een cruciaal beroep, wat de nodige spanningen meegaf én als kers op de taart bleken we beiden heuse Potterheads te zijn (fans van de boekenserie Harry Potter red.). Dit was het stukje steun waar ik naar op zoek was. Op dit moment hebben we niet zo veel contact meer als in die eerste weken en maanden, maar als we weer appen, dan is het ook gelijk goed. Ik durf wel te zeggen dat ik er een hele goede vriendin bij gekregen heb. Ondanks dat de aanleiding eigenlijk heel verdrietig was.
Tip
Maar hoe heeft Vivian de AVG-wet weten te omzeilen dan? Na overleg met haar leidinggevende kwamen zij tot de conclusie dat een vraag uitzetten op een online platform, hetzelfde kan zijn als de vraag uitzetten bij de behandelaar zelf. Als een patiënt toestemming geeft om zijn of haar gegevens te delen met een andere patiënt die dezelfde hulpvraag heeft, schijnt het helemaal in orde te zijn! Mijn tip aan een ieder in dezelfde situatie is dus ook om dit vooral te delen met je behandelaar. Er is meer mogelijk dan je in eerste instantie zou denken!
* De namen in dit blog zijn gefingeerd, werkelijke namen zijn bekend bij de afdeling Communicatie.
