Ons telefoon: (010) 737 0256 Ons e-mailadres: info@care4neo.nl

« Terug

Door de ogen van tante

online verhalen (2).png

Op 23 september 2019 kreeg ik een appje van mijn tweelingzus Kelly. Ben jij morgen vrij? Waarop ik antwoord uhm nee jij wel? Okidoo krijg ik terug. Bel je zo even! Ik geef aan dat ik zo weg moet. Daarna gaat mijn telefoon, mijn zwager Jordy belt. "Jaimy, Kelly moet naar het ziekenhuis en word zo met de ambulance opgehaald."

De schrik zit erin! Ik geef het door aan Jorg en meld mijn afspraak daarna af. Hup, in de auto door naar Kelly.  Als wij aan komen rijden zie ik mijn zus nog net de ambulance in gaan en raak een klein beetje in paniek. In de auto samen met Jorg en Jordy hoor ik dat we naar Zwolle moeten. Wat ver denk ik nog bij mezelf. Jordy legt uit dat Kelly al de hele dag krampen in haar buik heeft en dat ze thuis flink bloedverlies had. De verloskundige werd snel gebeld en die had gezegd dat het weeën waren. Ze zou maar zo in de ambulance kunnen bevallen. In de auto informeer ik een aantal mensen. Ik bel onze vader en broer om te vertellen wat er gebeurde. Mijn vader zat op dat moment in Spanje en wilde graag dat ik hem op de hoogte hield. Eenmaal aangekomen krijgen we daar te horen dat alles oké is met de baby en het is niet onderweg geboren. In de uren die voorbij gingen werd al snel duidelijk dat elk uur telt dat de baby langer blijft zitten. Dit in verband met de longrijpingsprik.

Net voor middernacht gaan Jorg en ik weer op huis aan, maar slapen doe ik haast niet. Vroeg in de morgen vertrek ik ook weer naar het ziekenhuis en breng daar de gehele dag door. Ik probeer ondertussen contact te houden met familie en vrienden. Iedereen is uiteraard flink geschrokken! Het blijft een aantal uren stabiel en ik besluit naar huis te gaan om te slapen. De volgende dag was ik ook weer vroeg in het ziekenhuis. De uren tikken voorbij maar ineens gebeurt er van alles en gaat het heel snel. We waren al zover dat ik mocht blijven bij de bevalling en foto's mocht maken. Door de artsen werden we de afgelopen dagen voorbereid op alle scenario's. Want met 27 weken en 5 dagen kan er heel veel mis gaan.

Het was zover, de kleine man werd geboren en snel meegenomen om te beademen. Ook daar heb ik een blik mogen vangen.  Er heerste kalmte in beide ruimtes. Papa Jordy ging met de kleine mee toen hij stabiel was en ik ging terug naar mijn zus om haar niet alleen te laten. De dagen die volgde waren wisselend. Een kleine selectie aan visite kwam langs en ik was in Zwolle wanneer het kon, vooral om praktische dingen voor Jordy en Kelly te regelen. Ondertussen probeerde ik te begrijpen wat er gebeurde en termen te ontcijferen. Want ik had heel erg de behoefte om het te proberen te begrijpen zodat ik ze kon steunen waar nodig. Met ups en downs gaan de dagen voorbij en Mexx word steeds sterker. Van Zwolle naar Arnhem en bij elk bedje waar hij komt te liggen neem ik een kijkje. Na een aantal lange weken ziekenhuis is het zover, Mexx mocht naar huis. De zorgen bleven natuurlijk want ook thuis vergat Mexx nog weleens adem te halen en moest je hem even helpen.

Dan breekt ook het moment aan waarop de ouders weer aan het werk moeten. Het volgende probleem kondigde zich aan, Mexx mocht nog niet naar een opvang. Ik heb besloten te gaan oppassen want inmiddels kende ik hem al een beetje en wist ik hoe te handelen mocht het nodig zijn. Eerst een paar uurtjes en daarna een volledige dag. Tot op heden doe ik dat nog steeds en zie ik die kleine vechter opgroeien tot een mooie jongen van bijna 3 jaar.

Wat zo mooi en bijzonder is aan deze situatie is dat onze familie nog meer naar elkaar gegroeid is. De zorgen en angsten waren niet alleen bij mij voelbaar. Ook bij alle lieverds om ons heen. Mijn band met mijn tweelingzus heeft ook zo zijn ups en downs gekend maar deze vroeggeboorte heeft ons weer dichter naar elkaar gebracht. Wat een kracht en doorzettingsvermogen zit er in je wanneer het nodig is.  

« Terug

Sluiten