En toen was er hoop

Babyborrels, zwangerschapsaankondigingen, we waren blij voor anderen, maar koesterden zo een eigen kindje. Dokters konden ons ook niet echt helpen, iedere dokter kwam met een ander verhaal of oplossing. Op een bepaald moment wilden we zelfs onze kinderwens opgeven.

Tot mijn neef -die zelf met een fertiliteitsbehandeling bezig was- ons aansprak: “Wij zien de pijn in jullie ogen als het over kindjes gaat, geef niet op”. Hij gaf ons het nummer van het CRG te Jette (Brussel-België). We konden al snel op gesprek. Dat verliep super: er werd naar ons geluisterd, we waren geen nummer en we vertrokken met de woorden “Jullie gaan mama en papa worden, daar gaan wij voor zorgen!”

Eindelijk zwanger

Na 5 IUI’s beslisten we -in overleg met de dokters- om over te schakelen op IVF/ICSI. Na een pickup en 2 terugplaatsingen waren we EINDELIJK zwanger! Ongelofelijk. 8 jaar was het een droom en nu werd het werkelijkheid. De zwangerschap verliep vlotjes, bijna geen kwaaltjes en we genoten enorm. Tot kort voor mijn uitgerekende datum het noodlot toesloeg: op een warme dag in juli voelde ik ons zoontje minder bewegen dan anders. Ik belde het ziekenhuis en mocht op controle komen om zeker te zijn dat alles in orde was. Tijdens de echo sloeg de losse, zomerse sfeer om als bij een donderslag. De dokter bleef staren naar het scherm: “Ik zie geen hartslag meer”. Andere dokters werden er bijgehaald, andere echoapparaten werden binnengerold. Laat het a.u.b. een nachtmerrie zijn. Helaas was het onze realiteit: ons zoontje Victor zijn hartje was na 38 weken zwangerschap gestopt met kloppen.

Onbeschrijfelijke liefde

Ongeloof volgde. De oma’s en opa’s informeren was het moeilijkste dat mijn man ooit heeft moeten doen. Op 19 juli 2014 ben ik bevallen van ons zoontje. Omringd door enorm veel liefde: mijn man, Ann (de sociaal assistente), Jennifer (de vroedvrouw) en een team van dokters. Ondanks de stilgeboorte, was het een hele mooie geboorte. De liefde die we voor Victor voelden kunnen we bijna niet beschrijven. Hij was perfect: met zijn grote bruine ogen, zijn zwarte haren, zijn schattige bolle neusje. De dagen na zijn geboorte beleefden we in een roes. De wereld bleef draaien, de onze stond stil. We besloten om Victor dicht bij ons te houden en kozen voor een crematie. Het afscheid -zijn engelenmomentje- schreven we van de eerste tot de laatste letter zelf. We vroegen aan alle aanwezigen om geen zwart te dragen maar minstens 1 kleur van de regenboog. Na het afscheid mochten we Victor zijn urn meenemen naar huis, eindelijk allemaal samen thuis. Ik wou mijn zoontje steeds heel dicht bij mij hebben. Daarom ging ik samen met de begrafenisondernemer op zoek naar een as juweeltje. Ik draag het altijd. Zonder de ketting voel ik mijn onvolledig.

Ons tweede kindje

1 jaar na de stilgeboorte van Victor werden we voor de 2^de keer ouders van een dochter Fleur. Ze werd 2.5 weken te vroeg geboren en werd een paar dagen ter observatie genomen op de neonatale dienst van het UZB Jette. Daar werden wij enorm goed opgevangen: we werden nauw betrokken bij de verzorging van onze dochter. Ook hadden we goed contact met andere ouders, we hielpen elkaar waar kon.

Onze dochter Fleur is het zonnetje in huis, ze brengt kleur in ons dagelijkse leven. Ze praat constant over haar grote broer Victor, die een sterretje is en op een wolkje woont. Ook onze familie, vrienden en collega’s houden de herinnering aan Victor staande: een kaartje of een sms'je als hij jarig is, een foto als ze een regenboog zien. Ook vieren we op 19 juli feest: het blijft een moeilijke dag, maar ook een gezinsdag. Overgoten met liefde, want dat heeft ons door deze moeilijk periode geloodst.

Geef niet op

Ik wil heel graag het team van Prof. Devos (UZB Jette) bedanken, evenals onze vrienden/familie/collega’s, Ann Van Breedam en Hilde Segers (psychologe), Heleen en Joris van Uitvaartzorg De Ruyte. Zij hebben ons door deze moeilijke periode geholpen en dankzij hen staan wij waar we nu staan.

Ik wil ook zeker mijn allerliefste man bedanken: mijn grote liefde, mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat. Samen sterk is echt ons motto. Het laatste woord is voor onze dochter Fleur: blijf die vrolijke meid, je vrolijkheid geeft ons kracht om door te gaan, jij bent onze ‘alles’!

Dus niet opgeven, ook al lijkt de weg lang!