Ons telefoon: (010) 737 0256 Ons e-mailadres: info@care4neo.nl

« Terug

Papa Sef

Papa en Sef.png

Papa's verhaal...

En daar sta je dan… Kerstavond 2019, de ambulance uit te zwaaien om er vervolgens achteraan te rijden naar Maastricht. ‘s Middags nog op controle in Venlo. Net thuis gekomen van de controle en telefoon: “kom meteen terug”. Weer nieuwe testen; met wat geluk mogen jullie strakjes gewoon weer naar huis… Man, wat duurt het toch lang. En ineens staat de kamer vol mensen. Met spoed moet mijn vrouw naar Maastricht.

En daar sta je dan… Bij de receptie op kerstavond: "Mijn vrouw is net met spoed hierheen gebracht, geen idee waar, hoe of wat..." Uiteindelijk vieren we kerst op de ziekenhuiskamer in Maastricht. Met Oud en Nieuw kijk ik door het raam van diezelfde kamer even naar het vuurwerk om het gordijn snel weer dicht te doen. Licht en geluid kan mijn vrouw helemaal niet meer verdragen. Ze slaapt eindelijk even…

En daar sta je dan… Wakker worden met 4 artsen aan het bed van je vrouw. “We moeten nu ingrijpen om je vrouw en de baby te kunnen redden”. Op 6 januari 2020 wordt dan onze "preemie" geboren met 30 weken. En ben je papa…

En daar sta je dan… Ons zoontje is nog geen halve minuut oud en ik ben al in tweestrijd. “Nog even bij mijn vrouw blijven om haar te steunen, of meteen achter de artsen en je zoontje aan rennen”. In een aparte kamer is een heel team druk aan de slag. Het hartje moet gaan kloppen, de longen moeten aan de slag en in dat ontzettend kleine handje moeten infusen aangelegd worden. Gelukkig lijkt hij zich te stabiliseren en hij kan in de transportcouveuse en door naar de NICU-afdeling. Een afdeling die voorlopig voor ons kersverse gezinnetje “thuis” zal zijn.

En daar sta je dan… Kijkend van een afstandje hoe verpleegkundigen je zoontje vanuit de transportcouveuse in zijn couveuse leggen. Niet in die leuke wieg die we al zo lang hadden klaar staan. Niet in het bedje op het mooie kamertje dat we zo goed als klaar hadden. Nee, niets van dat alles. Daar ligt ons menneke in een glazen bak vol met kabels, slangen, infusen, alarmen, lampjes en monitoren op een ziekenhuisafdeling. 

En daar sta je dan… “Jullie Wum doet het naar omstandigheden goed, hoor papa. We zien nu niets wat we niet kunnen verwachten van een 30 weken oude baby…”.
Geen idee, is dat goed of niet? In ieder geval niet slecht toch? 
Hersenbloedingen, vergroting van vochtkamers in de hersenen, zuurstof die toegediend moet worden. “Hij moet toch echt nu gaan eten en iets aankomen, hij valt echt te veel af...”
Het ging toch goed? 

En daar sta je dan… Je vrouw kan heel even komen kijken. De strijd om onze Wum zo lang mogelijk “binnen” te houden, heeft roofbouw gepleegd op haar lichaam. Niet met onze baby in onze handen trots naar elkaar kijken. Maar naast elkaar door een raampje naar dat klein mannetje kijken. Onwerkelijk allemaal. Nog geen vijf minuutjes en dan moet mama weer terug naar haar kamer. Mama moet nog langzaam opbouwen. 

En daar sta je dan… Elke 2 uur de paar milliliters melk brengen die mama met moeite heeft kunnen kolven. De o zo belangrijke eerste melk. Elke twee uur naar de afdeling kijken hoe iemand via een slangetje met een spuitje jou die voeding geeft. Wat had ik je toch graag op de arm genomen en de fles gegeven. Maar dat zal nog weken moeten wachten. 

En daar sta je dan… Stiekem toch wel heel erg trots. Mama de eerste keer met je buidelen. Ik heb je al een paar keer samen met de verpleging mogen verzorgen in de couveuse. En nu dan eindelijk echt fysiek contact met ons mannetje. Buiten die glazen bak... Een band opbouwen, zorgen voor een goede hechting en vooral genieten. Tussen gesloten gordijnen -en met al die piepende alarmen om ons heen- zijn dit de momenten waar ons leven om draait. 

En daar sta je dan… Om vijf uur vanmorgen naar de afdeling geweest om Wum mee voeding te geven en toen naar het werk. Nog maar net aan het werk en daar belt mijn vrouw: “Over een uurtje is de ambulance er en worden we overgeplaatst naar Venlo. We moeten nog zoveel doen doen en regelen!” “Geen paniek lieverd, ik rijd nu aan. Met wat geluk zie ik je nog, anders regel ik alles in Maastricht, ga jij maar met onze Wum mee”. Dus hup: terug de auto in en naar Maastricht. 

En daar sta je dan… Net op tijd om de ambulance met Wum en Roxanne uit te zwaaien. Jaja het gaat goed genoeg met onze Wum om dichter naar huis te mogen. Niet meer op en neer naar Maastricht, maar gewoon dichtbij huis in Venlo. En helemaal geweldig is de eigen kamer waar we bij onze Wum kunnen slapen. Die slaapbank is zeker de eerste nachten het mooiste bed ooit! Samen zijn met ons drietjes voor de eerste keer sinds hij weken geleden geboren werd. We moeten nog weken geduld hebben en dan mag hij toch echt mee naar huis. 

En daar sta je dan… een jaar na zijn geboorte, midden in de nacht voor de derde keer die nacht weer bij het bedje. Moe maar ontzettend trots. Hoewel we er nog lang niet zijn, doet onze Wum het eigenlijk wel goed. Slapen gaat moeilijk, eten is nog een drama en prikkels zijn heel snel te veel voor hem. Maar hij is ontzettend vrolijk, sociaal erg sterk en hij groeit ondanks het vele spugen toch goed. We zullen nog een hele tijd van afspraak naar afspraak moeten gaan met hem en het legertje specialisten staat nog altijd paraat. 

En daar sta je dan… Bijna 1,5 jaar na zijn geboorte. Hoewel eten nog wel een dingetje is, kon de pre-logopedie gelukkig afgerond worden. De TOP-Fysio aan huis is helaas nog wat langer nodig, maar ook dat zou goed moeten komen. Het verwerken van drukte en prikkels gaat langzaam aan beter. En sinds kort steeds vaker een nacht van 5 of 6 uurtjes slaap…

En daar sta je dan.. Terugkijkend op een achtbaanrit die nu al meer dan 2 jaar duurt. Een zwangerschap die vanaf het begin bolstond van de tegenslagen, de zorgen om haar en later haar en ons zoontje. Mijn vrouw ligt nog in de lappenmand en is nog altijd herstellende. Maar het is ook een tijd geweest van genieten van kleine dingetjes, van kleine stapjes vooruit en vooral van momenten samen met ons gezinnetje.

« Terug

Sluiten