Bij de 20 weken echo kregen wij te horen dat Jens onvoldoende groeide. Mijn vrouw en ik realiseerden ons toen nog niet hoeveel te klein hij eigenlijk was. Dat werd ons een week later in het UMCG pas duidelijk.

Zou hij de 24 weken halen? Er volgden een paar spannende weken. Iedere twee weken maakten wij de rit naar Groningen voor een nieuwe echo en hoopten we op goed nieuws. Helaas was het elke keer een slechtnieuwsgesprek waarbij de risico’s werden uitgelegd en waarin wij gevraagd werden om keuzes te maken.

Met 27 weken werd Jens geschat op 465 gram. We kregen te horen dat hij minimaal 500 gram moest wegen om hem te kunnen helpen op de NICU. Na een snelle berekening, besloten wij om nog 1,5 week te wachten. We zouden dan de volgende groeiecho hebben. Ons wachten werd beloond: Jens woog bij die echo 520 gram! Wat waren wij blij! We besloten alles op alles te zetten voor Jens. 

Twee dagen later werd mijn vrouw opgenomen op de kraamafdeling. Op de eerste avond voelde ze zich niet lekker. Met een raar gevoel vertrok ik naar huis. ‘s Ochtends werd ik gebeld. Mijn vrouw bleek zwangerschapsvergiftiging te hebben. Ik reed zo snel als ik kon naar Groningen. Op haar kamer was iedereen al druk bezig. De keizersnede zou binnen 24 uur gepland worden. 

Van de verpleging kreeg ik informatie om te lezen zodat ik voorbereid zou zijn op wat er komen ging. Toen ik slechts een paar pagina’s gelezen had, werd mijn vrouw met spoed meegenomen naar de OK. In de kamer ernaast zag ik hoe Jens om 12:00 uur geboren werd. Hij werd direct meegenomen door de artsen en binnen een paar minuten hoorde ik hem huilen. Toen kwamen alle emoties los. Huilen betekende dat hij leefde! Ik werd opgehaald door de verpleging en enkele momenten later zag ik mijn zoon voor de eerste keer. Wat was hij klein en kwetsbaar! Jens werd geïnstalleerd op de NICU en toen begon ons avontuur. Al snel wist ik dat hij nu een heel team had om samen mee te vechten en het niet alleen hoefde te doen.

Al snel wende je aan alle slangetjes en infusen en zag je een heel sterk mannetje. De eerste dagen kwamen familieleden langs; die schrokken vaak en twijfelden of dit wel goed zou komen. Zelf hebben wij dit gevoel nooit gehad en hebben er positief ingestaan.

Na 3 dagen kregen we de vraag of we wilden buidelen. Spannend, maar natuurlijk willen we dat! Die eerste dag was mijn vrouw aan de beurt en ik de dag erna.Gedurende de weken daarna werd ons steeds meer geleerd en konden we hem zelfstandig af en aan koppelen van de monitor voor het buidelen of verschonen.Inmiddels wisten we precies wat de monitor allemaal verteld en zagen we Jens regelmatig dipjes hebben. Al snel leerden we dat zolang te verpleging niet rent, wij ook niet in paniek moeten raken. 

Na 5 weken is Jens 1 kilo, de eerste mijlpaal! Die hebben we gevierd door 1 kilo snoepgoed mee te nemen voor de nachtdienst. Met 1.200 gram mocht Jens naar het streekziekenhuis, een stapje dichter bij huis. Hij zou daar nog 10 weken liggen en toen: naar huis!

Behalve dat hij klein is voor zijn leeftijd, heeft hij er niet aan overgehouden. Hij is een echte peuter en is sinds februari grote broer van een broertje en een zusje. Ondanks dat het een zware start was, denk ik met een positief gevoel terug aan onze periode op de NICU en neonatologie. Het buidelen en de intensieve zorg hebben er voor gezorgd dat we vanaf de eerste dag een hele sterke band hebben