Zoë was 4 weken oud (geboren met 24+2) toen ze NEC kreeg. Uit voorzorg wilde de arts een infuus inbrengen. Helaas lukte het niet om de juiste plek te vinden. Zoë was ontzettend onrustig van de pijn en het ongemak. Dipjes bleven komen en het lukte de arts niet om haar te onderzoeken en een infuus in te brengen. Om haar weer rustig te laten worden, lastte de arts een pauze in en mochten wij weer bij haar komen. Papa Johan legde zijn handen op Zoë en ze werd direct rustig. Ze werd zelfs zo rustig dat de arts vroeg of hij haar mocht onderzoeken terwijl Johan haar vasthield. 

Nu Zoë rustig was gebleven tijdens het onderzoek, wilde de arts nog een poging wagen om het infuus in te brengen. Maar zodra Johan Zoë losliet, werd ze weer onrustig. Wederom werd hij gevraagd om te helpen. Nu lukte het de arts en verpleegkundige wél om het infuus in te brengen. 

Gelukkig knapte Zoë na een paar dagen op en was een operatie niet nodig. Uiteindelijk heeft ze 16 weken in het ziekenhuis gelegen. En al die tijd was Johan er voor mij en Zoë. Elke ochtend voor hij ging werken en ‘s avonds na het werk was hij in het ziekenhuis te vinden. Elke avond was het buidelen met papa vaste prik. 

Inmiddels is Zoë 2,5 jaar en wordt ze nog steeds rustig van papa.