Kleine momenten kunnen ineens heel belangrijk worden en de spanning van de NICU doorbreken. Dat was ook zo voor Jack, de papa van Myla (geboren met 25+1).

“Onze Myla was een week oud. Ze lag in de couveuse aan de beademing en was nog geen 1.000 gram zwaar. Deze eerste week heb ik eigenlijk geen vreugde gevoeld, alleen maar zorgen. Ik kon nog niet genieten vanwege alle onzekerheid. Ik was samen met een verpleegster Myla aan het verzorgen. Op het moment dat de luier uitging, poepte Myla alles onder inclusief de zuster. En daarbij kwamen ook de bekende scheetgeluiden. Spontaan begonnen we allemaal te lachen. Dat was wel één van de eerste momenten dat ik me gewoon vader voelde van een pasgeboren baby.”

“Toen Myla ongeveer twee maanden in het ziekenhuis lag, kon ze beginnen met het oefenen met drinken. Ik mocht onder begeleiding van de logopediste Myla laten oefenen met kleine slokjes van 0,1 cc. Ik moest het moment afwachten dat Myla zelf aangaf dat ze wilde drinken. Doordat ze een transparante paarse speen had kon ik goed zien wat ze met haar mond en tong deed en daarop handelen. Met een klein spuitje kon ik dan langs de speen -in haar mondhoekje- de voeding geven. Het was hard werken, maar elk klein stapje die ze maakte, gaf zoveel voldoening!”