Voordat we in Maastricht terecht kwamen ging mijn vrouw, Ingrid op controle in het streekziekenhuis St. Jans Gasthuis in Weert. Hier kwamen ze er achter dat Melissa te klein was voor het aantal weken. Na het nemen van rust konden ze voor hun niks meer doen. Op 9 december is mijn vrouw met de ambulance naar het toen nog AZM in Maastricht gebracht.

Eenmaal aangekomen hebben de professoren en artsen hebben ons duidelijk verteld wat de toekomst zou kunnen worden. Op 10 december ging Ingrid haar bloeddruk omhoog en Melissa haar hartslag omlaag. Melissa moest hoe dan ook geboren worden! "Mijn dochter is geboren met 27 weken. Ze woog 590 gram en was 27 centimeter. Daarbij had ze nog een groeischijf van 5 weken."  vertelt hij. Ik kon en ik mocht niet bij haar geboorte zijn. Die dag was ik gewoon nog aan het werk, ik moest nog komen en zou het dan toch niet halen." zegt Eric, de vader.

In Maastricht hadden we vooral veel contact met de artsen en verpleegkundigen, iedere week week hadden we sowieso één gesprek om Melissa’s toestand. De ene week was het contact meer dan de andere week. Contact met andere ouders hadden we niet echt. Wij waren hier voor Melissa, we werden zo enorm geleefd wat deze situatie betreft. "Mijn leven bestond vooral uit werken, eten, ziekenhuis, slapen en door. Elke dag opnieuw. Mijn vrouw en dochter lagen nog in het ziekenhuis. Hier wilde ik natuurlijk bij zijn." vertelt hij. Toen Ingrid naar huis mocht werd dit onze gezamenlijke sleur.

Of we door hadden in wat voor een rollercoaster we zaten? Nee, alles behalve! "Melissa lag te vechten voor haar leven in Maastricht, om de anderste dag gingen wij naar haar toe. We konden ook in het Ronald McDonald huis gaan 'wonen' tot dat Melissa naar Weert mocht maar Ingrid wilde graag naar huis. Volkomen begrijpelijk natuurlijk." gaat hij verder.

We hadden Melissa alleen nog een beetje aan kunnen raken door de luikjes die in de couveuse zaten maar haar echt vast houden dat nog niet. Zodra Melissa haar toestand het toeliet mochten wij met haar buidelen, het huid op huid contact, dit voelde zo bijzonder. Haar kleine handjes, haar kleine vingertjes, het leken net speldenknopjes. Daar lag ze dan, daar lag ze op onze borst. Even buiten de couveuse, wel nog aan de beademing maar wat maakte ze stappen. Voor ons leken de stappen klein, maar voor haar waren ze zo ontzettend groot. Supermuis! Zo noemde we haar altijd en tegenwoordig nog steeds. Dit woord staat voor het kleine meisje dat ze was, maar o zo sterk!

19 februari 1998, op de verjaardag van Melissa haar opa, mijn vader, was het moment daar, Melissa was sterk genoeg en mocht na iets langer dan 2 maanden vanuit Maastricht mee naar het streekziekenhuis in Weert. In Weert kregen we meer contact met anderen ouders in Maastricht hoorde we dat er nog een kindje te vroeg geboren was, een jongentje, 5 dagen na de geboorte van Melissa. Ook zij kwamen uit Weert en hun zoon zou ook naar Weert gaan. Eenmaal in Weert aangekomen leerde we nog een ander stel kennen. Wat was het fijn om even niet met alleen maar artsen en verpleegkundige te hoeven spreken.

Het contact met het ziekenhuispersoneel is toch anders dan het contact met ouders die in dezelfde situatie zitten. Melissa was sterk genoeg en kon al veel zelf, wel kreeg Melissa nog sondevoeding. Iets wat wij in Maastricht mochten zelf mochten geven, mocht helaas in Weert niet meer. Het kleine beetje extra contact wat wij hadden met Melissa, iets wat zo een gewenning geworden was, mocht niet meer. Het personeel vertelde ons dat ze vaker zagen. Niet leuk voor ons als ouder zijnde, maar dat was nou eenmaal het beleid van het ziekenhuis. Hier konden we niks aan veranderen.

Toen Melissa in Weert lag werd onze sleur ook anders. Uren rijden veranderde in 10 minuten fietsen. Dagen-, avondenlang zaten we in het ziekenhuis  koffie te drinken en te gekken met die verpleging en andere ouders maar belangrijker we waren bij Melissa want die lag nog steeds in het ziekenhuis. Maar het was zo fijn dat ze nu zo dichtbij huis was. Weer een stap verder, weer een stap dichterbij huis!

"Op 4 april 1998 was het zover! Eindelijk mocht Melissa mee naar huis! Doei dagelijkse sleur! Fijn zou je zeggen, maar het was zo een gewenning geworden. De bezoeken aan het ziekenhuis, dit viel nu weg." lacht hij. Toch besefte we toen nog lang niet wat we allemaal mee gemaakt hadden. Maar, het belangrijkste Melissa had het allemaal overleefd! De situatie had zo anders kunnen aflopen. De artsen in Maastricht gaven Melissa namelijk maar 2% overlevingskans, waarbij ze dan wel een grote kans had om zwaar en/of meervoudig beperkt te worden. De andere 98% zou Melissa stilgeboren worden. Eigenlijk raar als je gaat kijken! Melissa heeft alles overleefd, die 2% is waarheid geworden. Maar Melissa is NIET zwaar en/of meervoudig beperkt. Ja, ze is slechthorend en slechtziend. Daarom maakt Melissa ook gebruik van hoortoestellen en een bril, maar als dat het enige is. Nou en! Tot zover wij nu weten is dit ook het enige wat Melissa aan haar geboorte heeft overgehouden.

4 April 2003, vijf jaar na de geboorte van Melissa, hebben we nog een zoon gekregen, tijdens deze zwangerschap hebben we veel contact gehad met de artsen uit het MUMC+ Maastricht. De kans dat hij te vroeg geboren werd was aanwezig maar we hebben enorm gevochten en door alle medische technieken hebben we deze zwangerschap kunnen rekken tot de 38 weken.

"Tegenwoordig werkt Melissa in de zorg bij mensen met een verstandelijke en visuele beperking. Ook vertelt Melissa dit en haar verhaal op social media onder de naam Van Klein naar Groot. Ze vind het belangrijk dat er meer informatie komt over een (extreme) vroeggeboorte, de gevolgen hiervan die zich dan voornamelijk uiten op latere leeftijd en het stukje wat bij Melissa natuurlijk belangrijk is: het leven met hoortoestellen. Als vader ben ik samen met mijn vrouw super trots op mijn twee kinderen, met alles wat ze nu en in de toekomst nog mogen doen. " zegt Eric, waarmee hij het verhaal afsluit.