Samira wil haar man graag in het in het zonnetje te zetten en vertelt:

Ik kom met 19 weken zwangerschap voor een controle in het MUMC+. Slecht nieuws, want de situatie is op dat moment instabiel en de zwangerschap kan elk moment worden afgebroken. Ik word direct opgenomen. 13 juni 2018 is de dag dat voor mijn man de strijd begint: zijn vrouw achterlaten in een ziekenhuis 70 kilometer verderop, wetende dat de situatie voor zowel moeder en ongeboren kind levensbedreigend is en met daarnaast nog de zorg voor twee jonge kinderen die op dat moment 6 en 11 jaar oud zijn.

In het begin van de ziekenhuisopname gaat hij dagelijks en - naarmate de tijd verstrijkt - zeker vier keer per week naar het ziekenhuis. Hij werkt, heeft de volledig zorg voor onze 2 kinderen, doet het huishouden, de was en kookt. Omdat er weinig variatie is in het menu van het MUMC+, komen daar ook nog mijn bestellingen voor maaltijden bij. In de zomervakantie doet hij overdag uitjes met de kinderen en ‘s avonds is hij zoveel mogelijk in het ziekenhuis.

Vier maanden lang staat hij er alleen voor en legt de nodige kilometers af tussen onze woonplaats en het MUMC+. De dag van de keizersnede is aangebroken. De hele bevalling is hij aanwezig en wijkt geen seconde van de zijde van onze dochter Malak. Wanneer ik op de recovery lig, komt hij slechts even bij mij checken hoe het gaat om vervolgens weer snel terug te gaan naar onze dochter op de medium care. ’s Nachts even een telefoontje naar de IC om weer te checken hoe het met mij gaat, nog wat uurtjes slapen, kinderen wakker maken, verzorgen, naar school brengen en weer een rit naar het ziekenhuis voor de verzorging van Malak. Flesjes, luiers verschonen, eerste badje, knuffelen. Hij deed het allemaal zelf. En laten we de mentale ondersteuning niet vergeten voor de kinderen en mij.

Wanneer we op 12 oktober 2018 eindelijk samen naar huis mogen, houdt het voor deze papa niet op en krijgt de verzorging van mij erbij.

Naarmate ik me beter voel en ik me meer onder familie, vrienden en buren begeef, krijg ik steeds weer te horen wat een topprestatie onze papa en mijn man heeft geleverd.

Ode aan onze papa en mijn man. Dankbaar en in het Arabisch Alhamdoulilah!