Ervaringsverhalen van anderen uit onze community kunnen je herkenning, realiteit en hoop bieden als jouw kind te vroeg, te licht of ziek geboren is.
Vader aan het woord; spoedkeizersnede bij 28 weken
Vader aan het woord; spoedkeizersnede bij 28 weken
Ervaringsverhaal van Joey Oderkerk (vader van Novan)
Door Joey Oderkerk (vader van Novan)
Mijn partner vertelde op zondagavond 26 juni 2022 dat ze onze zoon ‘anders’ voelde in haar buik. Minder actief, maar wel beweeglijk. Zo nuchter als ze is dacht ze: iedereen heeft wel eens een ‘off day’. Ze ging lekker op tijd naar bed.
De volgende ochtend zou ze op haar werk bespreken dat ze minder zou gaan werken. Als fulltime kleuterjuf werd het lichamelijk toch te veel. Ik was zoals altijd gewoon naar mijn werk gegaan, zonder besef dat er wat aan de hand was. Rond elf uur belde mijn partner dat ze naar de verloskundige moest, omdat ze het niet vertrouwde. Na deze afspraak belde zij weer met het nieuws dat ze door moest naar het ziekenhuis voor een CTG-scan.
Ondertussen had ik al een collega gebeld die mij naar het ziekenhuis kon brengen. In het ziekenhuis was de CTG goed en we mochten weer naar huis. ‘S-avonds hadden we een 4D echo. Op de geslachtsecho was het verkeerde geslacht gesignaleerd, waardoor we deze gratis kregen. Aan de pretecho kwam snel een einde nadat de echoscopist, op verzoek van de verloskundige, opmerkte dat hij nogal klein was en er te weinig vruchtwater was.
We kregen die avond, na overleg, te horen wat de vervolgstappen zouden zijn. Rond 22.00 uur ging de telefoon en hoorden we dat we dinsdag in het ziekenhuis werden verwacht voor een uitgebreide echo (GUO). Als ze daar hetzelfde zouden zien, moesten we waarschijnlijk door naar Amsterdam.
Vertraagde groei
Zo praktisch als mijn partner is had ze dinsdag het huis al netjes, een tas ingepakt en wilde ze nog even lunchen voordat we ons om 15.00 uur moesten melden in het ziekenhuis. Tijdens de echo werd er niks gezegd. Daarna volgde een gesprek waarin duidelijk werd dat we ons ‘s-avonds moesten melden in het UMC in Amsterdam. We werden al verwacht. Mijn partner werd bij aankomst opgenomen en de een na de ander kwam de kamer binnen om met ons te praten. Om 01.00 uur ‘s-nachts kregen we te horen dat mijn partner was opgenomen, omdat de placenta niet goed werkte en daardoor de groei van onze zoon was vertraagd.
De risico’s van een vroeggeboorte werden verteld en de eerste prikjes voor de longrijping volgden. Op woensdagochtend 29 juni werd ik wakker op een uitgeklapte stoel. Niet comfortabel, maar wel dichtbij mijn partner en kind. Deze dag was een rollercoaster. We kregen zo veel informatie dat we een uur later niet meer wisten wat er verteld was.
Mijn partner ging weer aan de CTG. De arts zei dat als we zo binnengekomen waren, we niet waren opgenomen. Mijn partner werd verplaatst naar een andere kamer. Hier kon ik niet blijven slapen, dus na het tweede longrijpingsprikje moest ik terug naar huis, proberen te slapen. Een aantal slopende dagen volgden. Ik vulde deze dagen met spullen inpakken, naar het ziekenhuis, alle informatie verzamelen, informatie delen met onze naasten, bezoek ontvangen en proberen te rusten.
Iedere twee dagen kreeg mijn partner doppler checks en iedere dag twee keer een CTG. Mijn schoonouders waren teruggekomen van vakantie en stonden met de camper in Weesp. Een prettige uitvalsbasis om soms even een andere omgeving te zien. Vaak kon ik daar ook mee eten en daarna terug naar het ziekenhuis voor een nachtkus.
Wat een wonder
Maandag 4 juli hadden we weer een doppler check. Deze mocht op de poli omdat het zo goed ging, daardoor kon ik ‘s morgens nog even werken. De echo startte ontspannen, maar dit veranderde snel. Mijn partner moest op haar zij draaien en de arts communiceerde druk met zijn collega. De hartslag van onze zoon was gedaald naar 65 en wilde niet meer stijgen. De telefoon werd gepakt en er werd een bed naar binnengereden. Om 14.22 uur werd besloten dat er een spoedkeizersnede uitgevoerd moest worden en om 14.33 uur werd mijn partner weggereden. Ze vroeg of ik haar moeder wilde bellen. Zo gezegd, zo gedaan.
Daarna zakte ik van schrik in elkaar en werd opgevangen door het personeel. Ik was de gang nog niet door of er kwam een medewerker naar me toe om me te feliciteren met de geboorte van mijn zoon. Ik mocht mee naar de OK en kreeg een blauw pak aan. Omdat ik niet zelf door de OK wilde, liepen we door de achterdeur naar de verzorgkamer waar ik onze zoon mocht opvangen. Novan Jace Oderkerk, geboren met een gewicht van 790 gram en een zwangerschapsduur van 28 weken + zes dagen.
Ik was in één keer verliefd en voelde me direct vader. Wat een wonder lag daar. Artsen en chirurgen waren infusen aan het aan leggen, een CPAP-masker werd geplaatst en bloed werd afgenomen. Dit maakte allemaal niets uit, zolang ze maar voorzichtig waren met Novan. Daarna werd Novan meegenomen naar de NICU. We kregen een ‘couplet care room’. Nieuw in Amsterdam, wat een mooie afdeling. Superfijn dat we met zijn drieën op één kamer konden zijn.
De dagen die volgden waren erg spannend, met de hoop dat alles goed kwam. Na drie dagen werd mijn partner ontslagen en ging Novan naar de afdeling ‘Emma Haven’. Wij verbleven in het Ronald McDonald Huis. Met veel ups en downs werd het 19 juli. De dag dat Novan 1050 gram was en werd overgeplaatst naar het streekziekenhuis, het Spaarne gasthuis, waar hij weer een eigen kamer kreeg. Er kwam een nieuw normaal en een nieuw ritme. Iedere dag werd Novan sterker. Wat ben ik trots dat ik zijn vader mag zijn!
In de weken die volgden hebben we ontzettend veel geknuffeld met Novan, flesjes gegeven, gebadderd en Novan goed leren kennen. Mijn partner en ik hadden inmiddels zoveel geleerd en meegemaakt dat we vaak grapten dat we de verkorte opleiding verpleegkundige al hadden.
Niets vanzelfsprekend
We hebben veel met Novan doorstaan, van preventief aan de antibiotica, vocht achter zijn longen, getwijfel over BPD en flow waar hij maar niet zonder leek te kunnen. Mede door het goede team in het ziekenhuis dacht ik wel weer aan het werk te kunnen, terwijl Novan nog in het ziekenhuis lag. Ik kwam er snel achter dat dit niet de slimste keuze was. Mijn hoofd was niet bij mijn werk en Novan en mijn partner hadden mij veel harder nodig. Op mijn werk werd ik ziekgemeld en door de goede psychische hulp vanuit het ziekenhuis ben ik sinds Novan thuis is weer aan het werk gegaan. Nadat Novan op acht september thuiskwam, met sonde, hebben we veel hulp gehad van onder andere een logopediste en fysiotherapeute.
Inmiddels is Novan zes maanden oud, gecorrigeerd 3,5 maanden, en eet al fruit- en groentehapjes. Als ik me één ding realiseer, is het dat niets vanzelfsprekend is. Bij ons is alles uiteindelijk ‘goed gekomen’ door iedereen die naast ons stond in de zorg voor Novan, familie en vrienden die er voor ons zijn en doordat we het samen doen. Daar ben ik iedereen nog elke dag dankbaar voor. Trots ben ik op mijn partner, wat zij heeft doorgemaakt. We zijn er nog niet, maar we komen er wel. Alles kan, daar geloven we in!