De 35ste week van de zwangerschap gaf helderheid in waarom onze dochter een groeiachterstand had gekregen. Tijdens een één van de onderzoeken kwamen ze er achter dat ik (Simone) het Hellp Syndroom had dat in combinatie met Pre-eclampsie. De combinatie zorgde voor een levensbedreigende situatie voor zowel moeder als dochter. Dat zorgde dat Madelief onverwacht te vroeg geboren werd en veel te licht.

Daar is ze dan!

Ze woog 1510 gram, was 41 centimeter lang en zwom letterlijk in maatje 42. Ondanks dat ze een maand achterliep in groei en 5 weken te vroeg geboren was deed ze het heel goed. Ze huilde direct en kon zelf ademen. Haar donsvachtje (Lanugo) was niet voldoende om haar warm te houden en dus startte ze haar leven in de couveuse. Ze lag op de afdeling neonatologie waar wij 24/7 bij haar konden zijn.

Door alle plakkers en draadjes durfde wij haar niet zelf uit de couveuse te pakken. Zeker niet nadat het TPV-infuus in haar handje gesneuveld was en er na 3 mislukte pogingen eindelijk een goed vaatje gevonden was om een PICC-lijn aan te leggen.

De tijd op de neonatologie

Op de neonatologie was het druk en word je echt geleefd door het ritme van de zorg. Regelmatig was iemand in de kamer voor schoonmaak, catering, verzorging voor ons, werd er visite gelopen en kwamen er diverse disciplines langs.

Er waren veel controles en testen van onder andere de bloedwaardes, geelzucht, wegen, temperaturen en niet te vergeten een hersenscan om te kijken of de hersenactiviteit past bij haar termijn. De conclusie was dat ze het eigenlijk heel erg goed deed op een te lage ijzervoorraad na, maar daar kreeg ze ijzersuppletie voor.

Naar het warmtebedje

Na 5 dagen werd de temperatuur in de couveuse verlaagd en weer 5 dagen later verhuisde ze naar een warmte bedje. Dat was ook het moment dat alle plakkers en draadjes, op de sonde na, verwijderd waren en ze dus echt meer een gewone baby leek. Twee dagen later bleef ze zo goed op temperatuur dat ze naar een wiegje met kruikjes mocht en wij samen terugverhuisden naar de kraamafdeling. Ze dronk steeds meer zelf, kwam goed aan en na 3,5 week ziekenhuis mochten we eindelijk als gezinnetje naar huis.

De maand ziekenhuis

De tijd in het ziekenhuis was nodig, maar het was elke keer weer spannend om te wachten op een uitslag van een test of onderzoek. Als het met een ander kindje op de afdeling ineens niet zo goed ging kreeg je dat ook mee. Je hoorde de alarmen van de apparaten en als de verpleging bij ons was, verontschuldigden ze zich en haastte ze zich naar de spoed. Dat moment is confronterend, omdat er dan echt besef is dat het ook anders had kunnen zijn voor Madelief.

Aan de andere kant was het ook fijn in het ziekenhuis. We zaten op een goede plek en als we kraamvisite hadden bleef Madelief in de couveuse liggen. Hierdoor werd ze dus niet aangeraakt of gekust door anderen. Er kwamen alleen volwassenen op kraamvisite, omdat kinderen buiten je gezin niet op de neonatologie mogen komen. Logisch ook, want elk geluid of aanraking is een prikkel en enorm vermoeiend voor dat kleine lijfje.

Het fijnste was vooral dat wij 24/7 bij haar konden zijn en dat ook echt waren. Hierdoor kon het hechten en buidelen gelijk beginnen en kon ik haar troosten tijdens of direct na een onderzoek.

De verpleging waren echt toppers. Ze hadden een schriftje gemaakt voor Madelief waar bijna dagelijks door hen in werd geschreven en soms werd voorzien van foto’s. Dat vinden wij nog steeds enorm waardevol.

Eindelijk naar huis

Eenmaal thuis was het fijn, maar ook wel enorm wennen. Geen piepjes of drukte meer. Nu konden we ons eigen ritme gaan vinden, maar de controles liepen door. Naast de controles bij het consultatiebureau, hebben wij in ieder geval het eerste jaar nog controles bij de kinderarts. We zijn nog een keer terug geweest voor een tweede hersenscan en waren uitgenodigd op de ontwikkelingspoli. De fysiotherapeut kan dan na onderzoek een behandelplan opstellen. Dat was voor Madelief niet nodig, maar wij vonden het prettig om die checks gelijk te trekken met de checks bij de kinderarts.

1 jaar later

Nu ruim een jaar later loopt en klimt Madelief vrolijk, nieuwsgierig en ondeugend in de rondte. Alleen aan haar drang naar geborgenheid merken wij dat zij te licht en te vroeg geboren is. We hebben nog 1 controle bij de kinderarts die puur gericht is op haar gewicht en 1 controle op de ontwikkelingspoli om te kijken hoe ze loopt. Zij laat op dit moment niet zien dat zij last ondervindt van haar te vroege en lichte start. Hopelijk blijft dat ook zo, maar dat kan zich later alsnog gaan uiten. Gelukkig laat ze goed merken wat haar grenzen zijn en kunnen wij daarnaar handelen. alsnog gaan uiten. Gelukkig laat ze goed merken wat haar grenzen zijn en kunnen wij daarnaar handelen. Wij zijn heel erg gelukkig en dankbaar voor onze sterke kleine Madelief.