Gebroken vliezen bij 29 weken

Het blijft mijn vrouw niet lekker zit ten, omdat ze continu vocht blijft verliezen. Ze belt nogmaals het ziekenhuis en ze moet naar Amsterdam komen. Daar blijkt inderdaad dat haar vliezen zijn gebroken. Met 28 weken was een ernstige vorm van zwangerschapscholestase vastgesteld. Naast de gebroken vliezen heeft ze ook vreselijke last van jeuk. Jeuk die zo ver gaat, dat haar lichaam onder de schrammen zit.

In het ziekenhuis wordt vastgesteld dat onze kleine man in het vruchtwater heeft gepoept. We worden naar de verloskamers gebracht en brengen daar een aantal nachten door. Weeënremmers zorgen ervoor dat de bevalling niet begint en de longrijpingsprikken zijn gestart. Na een aantal heftige nachten met veel oefenweeën, komt er rust. Mijn vrouw krijgt medicatie om een goede nacht te maken. Op 11 december wordt besloten dat de zwangerschap tot uiterlijk 32 weken gerekt gaat worden in verband met de hoge leverwaarden van mijn vrouw.

Tijd om de bevalling op te wekken

In de vroege ochtend van 12 december begint mijn vrouw vreselijke buikpijn te krijgen. Omdat zij een niertransplantatie heeft ondergaan in het verleden, wordt er onderzoek gedaan naar haar nier. Gelukkig is dat goed, maar haar lever gaat wel achteruit. De arts besluit dat het tijd wordt om de bevalling op te gaan wekken en om half drie worden de weeënopwekkers gestart. Maar er komen geen weeën en ik zie mijn vrouw achteruitgaan. Ze heeft het ijskoud en blijkt ruim 39 graden koorts te hebben. Op het moment dat ik de thermometer aflees, zie ik in mijn ooghoek de hartslag van onze kleine man omlaag schieten. Die trekt redelijk snel bij, maar ik zie de paniek bij de arts. Mijn vrouw krijgt hier gelukkig niks van mee.

Spoedkeizersnede

Binnen vijf minuten staat ineens de hele kamer vol met artsen. Mijn vrouw krijgt een katheter en er wordt uitgelegd dat er een spoedkeizersnede gaat plaatsvinden. En dat was precies mijn allergrootste angst. Ik ben doodsbang voor alles wat met naalden en bloed te maken heeft. Ik loop heen en weer door de kamer met mijn handen in het haar. Ik ben doodsbang. Bang om ons kindje te verliezen, maar óók bang om mijn vrouw te verliezen. En dan ben ik helemaal alleen. In mijn handen een pak voor de OK. Een knop gaat om. Ik moet dit doen. Voor mijn vrouw en voor onze kleine man.

Ik mag hem aanraken

Beneden op de OK gaat het snel. Mijn vrouw let op mij en we kletsen wat. En ineens is hij daar: onze mooie, kleine Senn! We zien hem kort en dan moet hij mee met de kinderarts. Ik geef mijn vrouw een kus op haar voor hoofd voordat ik met Senn meega. Daar hoor ik allerlei piepjes en bellen. Ik word gerustgesteld dat het allemaal oké is. Dat hij het hartstikke goed doet. Maar dan hoor ik wéér allerlei bellen. Bij elke piep of bel raak ik in paniek. Ik mag het handje van Senn vasthouden. Ik mag hem aanraken. En meteen weet ik het: voor deze kleine kerel ga ik door het vuur. En dan ineens besef ik mij dat mijn vrouw nog op de OK ligt. Ik wil weten hoe het met haar is en een arts gaat het voor mij navragen. Gelukkig, het gaat goed. Nadat Senn stabiel genoeg is voor vervoer, wordt hij naar de NICU gebracht. Eerst nog even langs mama zodat zij haar zoon kan bewonderen. Ze heeft hem een kleine minuut gezien en moest toen naar de verkoeverkamer. En daar kwam mijn keuze. Wat doe ik?

Ga ik mee met mijn vrouw of onze zoon? Mijn vrouw vroeg mij met haar mee te gaan en dat heb ik gedaan. Samen aten we beschuit met muisjes en dronken limonade. Niet veel later kon ook mijn vrouw naar Senn en heeft ze eventjes met hem kunnen buidelen. Dan is het tijd om zelf te gaan rusten. Helaas slapen wij niet bij Senn op de kamer. Die eerste nacht schrik ik bijna elke tien minuten wakker van allerlei piepjes en alarmbellen. Die spelen zich allemaal af in mijn slaap. Er is helemaal niks aan de hand. Mijn vrouw slaapt rustig, doet het zelfs hartstikke goed, en Senn wordt op de NICU goed in de gaten gehouden.

Uitkijken naar dé dag

Na twee nachtjes NICU mag Senn naar de High Care neonatologie. Na een nachtje daar gelegen te hebben is hij met transport naar Alkmaar gegaan. Dat ging snel en was heftig om te zien. Nu ligt hij al een tijdje in Alkmaar en hij verbaast ons iedere dag. Hij groeit, drinkt goed en kan zichzelf al flink op temperatuur houden. De druk op zijn longetjes staat al op de een na laagste stand, zijn infuus ging er na 9 dagen uit en hij mocht na 10 dagen al naar een open couveuse.

Het is een mannetje met pit en als hij iets niet fijn vindt laat hij dat heel duidelijk merken. We hebben nog even te gaan, maar zijn op de goede weg. We leven per dag en genieten van elk moment met onze Senn. Ik heb regelmatig nachtmerries over de bevalling en wanneer we bij Senn zijn en ik een belletje hoor afgaan, voel ik die paniek weer. Die angst zal nog wel even blijven. Voor nu leven we echt naar de dag toe, dat hij met ons mee naar huis mag.