Bloedverlies

Het is zondag 26 maart, ik ben 27 weken zwanger. Als ik naar het toilet ga zie ik dat ik wat bloedverlies heb. Ik besluit het nog even aan te kijken omdat ik dit aan het begin van de zwangerschap ook een aantal keren had gehad. Begin van de avond is het bloedverlies heviger geworden en krijg ik een flinke steek in mijn buik.

Mijn man besluit de verloskundige te bellen, die vrijwel meteen (vanuit een hockeywedstrijd) in haar sportkleding voor de deur staat. “Ik ben meteen gekomen, want als jij belt weet ik dat er écht iets aan de hand is”.

Na wat controles blijkt dat mijn bloeddruk iets verhoogd is, dit in combinatie met het vocht vasthouden wil ze toch dat ik even langs het ziekenhuis ga.

Korte baarmoedermond

In het ziekenhuis krijg ik de nodige onderzoeken en blijkt dat mijn baarmoedermond nog maar 2 cm is, korter dan dat hij zou moeten zijn. Ik krijg te horen dat ik een nachtje moet blijven en de volgende dag dezelfde onderzoeken krijg.

De volgende ochtend blijkt dat mijn baarmoedermond nog een centimeter korter is geworden. Ik krijg meteen weeremmers toegediend en ik krijg een prik voor de longrijping van de baby. Alles gaat ineens zo snel en er wordt me verteld dat ik zo snel mogelijk met de ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis wordt gebracht in verband met een dreigende vroeggeboorte.  

In het ziekenhuis blijven

Na een aantal dagen in het Sophia is de dreigende vroeggeboorte gelukkig onder controle, maar krijg ik te horen dat ik ernstige pre-eclampsie heb en niet meer naar huis mag tot de geboorte. Ook wordt mij verteld dat ze de baby uiterlijk met 37 weken gaan halen.

De grond zakte op dat moment onder mijn voeten vandaan. Nog 10 weken in het ziekenhuis, ik had nog niet eens mijn babykamer ingericht. Het genieten van je zwangerschapsverlof, het wassen van de kleertjes…alles was opeens anders. Het heeft me veel moeite gekost om dit te accepteren. Op dat moment had ik nog niet in de gaten hoe gevaarlijk pre-eclampsie kan zijn.

Mijn bloeddruk werd hoger en ik kreeg steeds meer medicijnen. Ik hield enorm veel vocht vast en was snel moe. Op dat moment kwam het besef dat ik daadwerkelijk ziek was.

Toen ging het mis

Na 3 weken opgenomen te zijn geweest ging het in de nacht van 15 op 16 april mis. Ik werd wakker van pijn in mijn rug en belde de verpleegkundige of ik een paracetamol mocht. Bij deze verpleegkundige gingen meteen de alarmbellen rinkelen en zij ging eerst mijn bloeddruk meten, welke ontzettend hoog was. Ik werd meteen aangesloten op het CTG-apparaat en er kwamen verschillende dokters om een echo te maken.

Er werd een infuus geprikt waardoor ik magnesium toegediend kreeg, mijn bloeddruk was dusdanig hoog dat de kans op een insult of hersenbloeding aanwezig was. De verpleegkundige vertelde me dat zij ook voor de zekerheid wat kruisbloed ging afnemen, gewoon uit voorzorg.

Het was inmiddels 6:30 in de ochtend en de verpleegkundige was bezig met bloedprikken. Opeens ging het alarm af op het CTG-apparaat. Voor dat ik het wist stonden er 5 dokters om me heen en werd er een echo gemaakt. “Mevrouw, uw baby is in nood en zijn hartslag daalt, we gaan hem nu halen”. Ik werd uitgekleed en naar de OK gereden, ik heb nog net mijn man kunnen bellen.

Ik was ontzettend angstig en gespannen, ik was hier nog helemaal niet klaar voor. Vlak voordat ik de ruggenprik kreeg zei de anesthesiemedewerker dat mijn man er was. Ik keek naar links en zag hem in de kamer staan. Hij knikte dat het goed was en ik voelde mijn lichaam ontspannen.

De geboorte

Het was 16 april en ik was 30 weken zwanger, om 6:56 hoorde ik hem huilen. Ik was zo blij dat hij genoeg kracht had om van zich te laten horen. Hij was geboren, Archie Franklyn. Heel erg klein en maar 1160 gram. Zijn start was, voor zover dat kon, erg goed en ook de dagen erna op de ICN liet hij zien dat hij ontzettend sterk was.

Op 20 april was hij sterk genoeg om van de ICN over te gaan naar een regulier ziekenhuis. Daar volgde nog 9 lange weken op de neonatologie, waarin we veel stapjes vooruit hebben gezet maar ook af en toe eentje achteruit. Archie is gediagnostiseerd met lichte BPD omdat hij voor langere tijd ondersteuning nodig heeft gehad bij het ademhalen. Wij hebben als ouders ontzettende bewondering voor onze sterke, dappere Archie.

Naar huis

Op 19 juni brak eindelijk de dag aan waar we al die tijd naartoe hadden geleefd. We mochten naar huis. Heel erg blij maar tegelijkertijd was het ook wel spannend om het nu helemaal zelf te doen zonder dokters en verpleegkundigen om ons heen.

Inmiddels is Archie 20 maanden oud, gecorrigeerd bijna 18 maanden. Van zijn BPD hebben wij gelukkig tot nu toe niet heel veel gemerkt. Het is een ongelooflijk slim, vrolijk en sociaal jongetje waar wij iedere dag van genieten.