Ervaringsverhalen van anderen uit onze community kunnen je herkenning, realiteit en hoop bieden als jouw kind te vroeg, te licht of ziek geboren is.
Mijn (dreigende) vroeggeboorte door HELLP
Mijn (dreigende) vroeggeboorte door HELLP
Door Ilona Bijnen
Na een pittig IVF traject, met daarin een miskraam, was ik eindelijk zwanger. Nadat die eerste spannende periode voorbij was kon ik echt gaan genieten. Zeker omdat ik op de vermoeidheid in het eerste trimester na eigenlijk nauwelijks kwaaltjes had. Iedere echo, nadat ik me er van had verzekerd dat het hartje klopte, genoot ik dan ook met volle teugen.

Kleine nietszeggende, maar achteraf veelzeggende, kwaaltjes
Rond de 24 weken zwangerschap begon ik wat vocht vast te houden, maar dat heb ik zomers ook snel en ik had verder geen aanwijzingen voor een zwangerschapsvergiftiging, dus geen zorgen volgens de verloskundige. Rond de 26/27 weken kreeg ik ook af en toe wat last van mijn borstbeen, maar ook hier leerde google mij dat het waarschijnlijk een soort maagzuurklachten waren, alleen dan zonder de zure oprispingen. Ik genoot dus lekker verder.
Van zorgeloos naar ziekenhuis
Met 29.4 weken zwangerschap was ik mijn bevalplan aan het schrijven, die zou ik een paar dagen later met de verloskundige bespreken. Ineens voelde het alsof er van onderen wat liep, alsof ik ongesteld werd. Na een toiletbezoekje bleek ik best wat bloed te verliezen, dus direct belde ik de verloskundige. Binnen een uur was ze er. Na het hartje luisteren, bloeddruk meten en inwendig onderzoek was de conclusie een geknapt bloedvaatje. Maar gezien mijn voorgeschiedenis wilde ze mij extra geruststellen en verwees ze mij naar het ziekenhuis voor nog beter onderzoek en zo ging ik naar het ziekenhuis, voor ik dacht een simpele check-up.
In het ziekenhuis
In het ziekenhuis kwamen ze na inwendig onderzoek tot dezelfde conclusie als de verloskundige, wel kreeg ik nog een standaard bloeddrukmeting. Deze bleek veel te hoog, terwijl hij thuis nog goed was. Meteen ging het protocol in werking en werd er bloed afgenomen en moest ik urine inleveren. Na een hele tijd wachten kwam de gynaecoloog met de uitslag. Ik had flink wat eiwitten in mijn urine en mijn nier- en leverwaarden waren absoluut niet goed, dit betekende een opname. Ik weet nog dat ik vroeg of dat dan voor een nachtje was, maar meteen hoorde ik dat dit zou zijn tot ik zou bevallen. ‘O nee, maar ik moet nog 10 weken’ dacht ik toen. Dus in een roes heb ik mijn vader spullen laten brengen en heeft mijn vriend mijn schoonouders de hond op laten halen, zodat die niet alleen zou zijn. Mijn vriend is namelijk chauffeur en die kon helaas niet meer thuis komen die avond.
Het verloop werd steeds duidelijker
Waar ik ’s avonds nog tegen de verpleegkundige zei dat ik hoopte het nog wel een week of zes vol te houden, gaf zij aan dat dit wel erg optimistisch was. Boem, een klap.
De volgende ochtend kreeg ik weer controles en alles bleek lichtjes verslechterd, dus toen kwam de volgende klap, ik werd namelijk overgebracht naar een ziekenhuis met een NICU. Want de kans op binnen twee weken bevallen was erg groot en voor de 32 weken moet je kindje naar de NICU.
Gelukkig was er plek in het MMC Veldhoven, dit is op een half uurtje van thuis. Eenmaal in het MMC bleven ze mij goed in de gaten houden, want er was grote kans dat de HELLP die ik aan het ontwikkelen was ineens keihard toe zou slaan. In de dagen die volgden waren er diverse afspraken. Zo spraken we een psycholoog, de neonatoloog en kregen we een rondleiding op de NICU. Iedere keer werd nóg duidelijker dat de zwangerschap niet lang meer zou duren en dat het eerder een kwestie van dagen was, dan de weken waar ik eerst op hoopte.
Van controles loslaten naar HELLP die keihard toeslaat
Op zaterdag, ik was 30.1 weken zwanger, werd besloten dat ik vanaf dat moment minder strikte controles kreeg. Niet meer iedere dag bloedprikken en nog maar 2x per dag aan de CTG. Dat gaf hoop op toch meer dan een paar dagen. Op zondag kreeg ik echter weer flink last van mijn borstbeen, dit had ik de hele opname nog niet gevoeld. Dit keer ging de pijn echter niet weg en werd deze alleen maar erger, ik wist zelfs niet meer hoe ik moest zitten of liggen. Er werd overleg gepleegd en alle onderzoeken werden uit de kast getrokken. Binnen mum van tijd kwam de conclusie dat de HELLP keihard was toegeslagen en dat ze wegens gevaar voor mijn gezondheid ons meisje moesten halen.
De spoedkeizersnede
Gelukkig konden ze, gezien de korte afstand, nog op mijn vriend wachten en toen hij er eenmaal was lag ik voordat ik het wist op de OK en begon mijn bevalling. Na enkele minuten ging het doek omlaag en werd ons meisje uit mijn buik getild. Ik weet nog dat mijn eerste woorden ‘Oh, ze maakt geluid’ waren. Teken van leven! Meteen werd onze dochter naar de onderzoekstafel gebracht, kreeg ze nog medicatie omdat ze even stil viel en werd de ademondersteuning aangesloten. Heel eventjes mocht ze toen bij mij liggen, voordat ze met een heel gevolg, zo ook mijn vriend, naar de NICU werd gebracht.
Hoe het verder is gegaan
Onze dochter heeft het sindsdien heel goed gedaan. We hebben gelukkig weinig tegenslagen gekend. Ze heeft uiteindelijk nog geen 1,5 week ademondersteuning nodig gehad en heeft maar 2 weken op de NICU gelegen, voordat ze over mocht naar ons eigen ziekenhuis. Daar heeft ze nog 7 weken doorgebracht en mooie stappen gemaakt.
De eerste periode thuis was zwaar. Onze dochter sliep moeilijk, huilde veel, kwam moeilijk aan en was heel erg aanhankelijk. Ik heb toen ook psychologische hulp gezocht, wat mij enorm heeft geholpen.
Inmiddels hebben wij een prachtig meisje die in januari 2025 alweer 4 jaar wordt en voor ons begint dus de fase basisschool, weer een nieuwe stap in haar leven en in ons leven als ouders.