Ervaringsverhalen van anderen uit onze community kunnen je herkenning, realiteit en hoop bieden als jouw kind te vroeg, te licht of ziek geboren is.
Vroeggeboorte bij 27 weken vanwege PE/HELLP
Vroeggeboorte bij 27 weken vanwege PE/HELLP
Door Sandra van Kleef
Ruim 6 jaar geleden was ik zwanger en ben ik bevallen op Curaçao, waar wij toen woonden. Tijdens de 20-weken echo (met 21 weken) vroeg ik aan de echoscopist hoe groot onze baby ongeveer was. Hij gaf niet heel duidelijk antwoord, maar hij zei wel dat de groei oké was, misschien een beetje aan de kleine kant. Ik voelde dat hij daar niet helemaal van overtuigd was, maar omdat ik altijd heb gedacht dat ik een grote baby zou krijgen en helemaal geen voorgevoel had dat er iets mis kon zijn, heb ik dit naast me neergelegd en er niet meer aan gedacht.

Groeiachterstand
Op Curaçao blijf je onder controle bij een gynaecoloog wanneer je daar eenmaal 'gestart' bent en ik had ook met regelmaat een controle-afspraak. Na mijn vakantie mocht ik weer voor een echo komen. Deze echo was met 24 weken en werd door mijn gynaecoloog zelf gedaan. Hij constateerde een flinke groeiachterstand bij mijn zoontje. Zijn gewicht werd geschat op 380 gram.
Bij het terugkijken naar de echobeelden van de vorige echo bleek die groeiachterstand toen al aanwezig te zijn. De gynaecoloog nam mijn bloeddruk nog een keer zelf op en zei dat deze iets verhoogd was, zoals hij wel verwachtte. Ik mocht niet meer werken en moest rustig aan doen. In de 2 weken die volgden moest ik regelmatig langskomen voor een echo, een CTG en is er lab bij me afgenomen om de oorzaak te kunnen achterhalen. Toen ik 25 weken zwanger was, werd mijn zoontje op +/- 496gram geschat en op 26 weken, +/- 508gram. Op de termijn van 26 weken hebben we besloten dat ik opgenomen zou worden.
Pre-eclampsie
Mijn gynaecoloog heeft weleens de term ‘pre-eclampsie’ laten vallen, maar hij heeft me er niet echt op voorbereid en ik heb er ook niet duidelijk op doorgevraagd. Waarschijnlijk omdat ik kinderverpleegkundige ben en zelf op de NICU werkte, ging hij ervanuit dat ik wel wist hoe het zat, terwijl ik mijzelf alleen maar druk maakte om mijn ongeboren kindje.
Ik heb longrijpers gekregen en zou me na het weekend melden bij een collega-gynaecoloog in het ziekenhuis die gespecialiseerd is in placenta insufficiënties. De dag voordat ik opgenomen zou worden, kreeg ik moeite met ademhalen. Iedere keer als ik in wilde ademen deed dat pijn onder mijn borst. Ik moest dan rechtop zitten om met zo min mogelijk pijn lucht binnen te krijgen. Omdat ik veel gehuild had de afgelopen periode, veel zorgen had en ook slecht sliep, dacht ik dat dit kwam door een verkrampte of verkeerde houding in mijn slaap en vanwege de stress. Normaal google ik alles, maar nog steeds had ik het vertrouwen dat ik nog weken opgenomen zou zijn en maakte ik me alleen maar zorgen om mijn zoontje en dus niet om mijzelf. Ik ging dus niet googelen, belde niet met het ziekenhuis, maar ging ervanuit dat het een soort spierpijn was.
Meer dan alleen spierpijn
Toen ik me de volgende dag meldde in het ziekenhuis heb ik deze klacht wel aangegeven en heeft de gynaecoloog lab bij me laten prikken. Aan het einde van de dag kwam ik haar tegen op de gang en zei ze: "Je moet verhuizen naar de verkoeverkamer". Dit was in dat ziekenhuis een 2-persoonskamer op de kraamafdeling die dichtbij de zusterpost lag en waarop 2 dames konden liggen die ernstig ziek zijn en dus beter geobserveerd konden worden.
Ze vroeg me of ik weleens van HELLP had gehoord? Ik zei: "Mmm ja, weleens van gehoord ja." Ik was een beetje overrompeld. Nadat ik informatie erover had gekregen, heb ik mijn spullen weer ingepakt en ben ik een paar kamers opgeschoven. Daarna ben ik wel gaan googelen. Pas toen kwam ik erachter dat die pijn van mijn lever was, die zwaar geprikkeld bleek vanwege afwijkende bloedwaarden. Ondanks dat ik dus HELLP had en later bleek ook ernstige pre-eclampsie, en ik op de extra bewaakte kamer lag, voelde ik mij helemaal niet ziek.
Van onderzoek naar onderzoek
De dagen erna werd er 's ochtends bloed geprikt en moest ik urine inleveren en lag ik 2x per dag aan het CTG. Bij het bloedprikken bleek wel dat ik echt HELLP had, want beiden armen zaten onder de bloeduitstortingen vanwege het lage aantal bloedplaatjes. Ik bracht de dag door met lezen, Netflix kijken en bezoek, maar de verpleegkundigen bleven me bestraffend zeggen dat ik meer moest rusten, anders zou mijn bloeddruk verder stijgen. Ik wist dat ik ziek was, maar ik voelde dat gewoon niet zo. Ik maakte me echt alleen maar zorgen over wanneer mijn zoontje geboren moest worden en of en hoe hij dat zou overleven.
De geboorte
Toen ik 26+6 dagen zwanger was zag ik 's avonds zelf op het CTG een eerste dipje in zijn hartslag; de dienstdoende arts maakte zich nog geen zorgen. Toen dit de volgende dag weer gebeurde, hebben de artsen besloten dat de kleine het niet meer naar zijn zin had en gehaald moest worden. Er was geen flow meer in de placenta en als hij nu niet gehaald zou worden, zou hij in mijn buik overlijden. Gelukkig had ik mijn eerste '"PE/HELLP piek" gehad en waren mijn bloedplaatjes hoog genoeg om een keizersnede te kunnen ondergaan. Ons zoontje is geboren met 510 gram!
Ik was snel weer hersteld en ons zoontje heeft het gered na 4 maanden NICU en doet het nu goed!