Echo's vol spanning
Op 14 mei hadden we de eerste echo. Omdat eerdere zwangerschappen niet goed gingen, stond ik nog onder controle van het ziekenhuis. De gynaecoloog zag een zwangerschapsring in de baarmoeder, maar nog geen vruchtje of hartje. Dat was een tegenvaller. Volgens haar was de kans 50/50 en kregen we na onze vakantie een nieuwe echo.

Op 27 mei gingen we met lood in de schoenen terug. Dit keer zagen we een sterk kloppend hartje. Ik was 7 weken en 6 dagen zwanger. Tranen van geluk! De eerste weken bleven spannend. Om de week een echo, en tussendoor luisterde ik op het “hartjesspreekuur” bij mijn eerdere verloskundige. Rond 12 weken mocht ik kiezen om terug te gaan naar haar voor verdere begeleiding. Dat wilde ik graag.

Placenta praevia
Bij de 20-wekenecho bleek de placenta voor de uitgang te liggen. In het ziekenhuis bevestigde de gynaecoloog dat deze zelfs volledig over de uitgang lag – placenta praevia. Het zou misschien nog verschuiven, maar de kans was klein. Ik kwam weer onder controle in het ziekenhuis en kreeg elke paar weken een echo.

Eerste grote bloeding
Op 13 oktober waren we bij de marathon van Eindhoven. Lang staan, huishouden, trap op en af — die avond voelde mijn buik raar. Later die avond schrok ik enorm: het toilet zat onder het bloed. Paniek! Bart belde het ziekenhuis en er werd direct een ambulance gestuurd. Ik moest plat op de grond blijven liggen. De sirenes maakten me nog banger. Zou de baby nog leven?

In het ziekenhuis stond een team klaar. Gelukkig zag de echo een kloppend hartje. Ik kreeg weeënremmers, want de baarmoedermond was nog lang. Ik was precies 28 weken zwanger. Rond 03:30 uur werd ik opgenomen op de Obstetric High Care (OHC). Slapen lukte niet. Ik lag continu aan de CTG.

Na een paar dagen zwakte het bloedverlies af. Zondag mocht ik naar huis, met bedrust. Hoe de zwangerschap verder zou verlopen, was onzeker.

Tweede bloeding en opname

Op 27 oktober verloor ik opnieuw bloed, minder dan de eerste keer, maar genoeg om opnieuw opgenomen te worden. Ik was toen bijna 30 weken zwanger. De klachten bleven. Er werden longrijpers gegeven, voor als de baby te vroeg zou komen.

Op 29 oktober gaf een neonatoloog uitleg over wat te verwachten bij een vroeggeboorte. Ik vond het te spannend voor een rondleiding op de NICU. Ik hoopte nog steeds dat ik gewoon naar huis mocht.

Weeën en onzekerheid

Op 31 oktober kreeg ik tijdens bezoek van mijn ouders weer veel pijn. De gynaecoloog besloot tot weeënremmers om de nacht te overbruggen. Op vrijdag 1 november kregen we alsnog een rondleiding op de NICU. De informatie was heftig. Toch dacht ik stiekem nog: het duurt vast nog wel even.

Maar op zaterdag 2 november ging het niet beter. De gynaecoloog voelde 3 cm ontsluiting. “Bel je man maar, we gaan haar halen.” Ik huilde. Ik wilde haar nog niet loslaten.

De geboorte van Lovie

Om 09.30 uur belde ik Bart. Een uur later, om 10.41 uur, werd onze dochter Lovie geboren met 30 weken en 6 dagen zwangerschap. Ze woog 1450 gram. Ze werd even getoond door een plastic doek — een mini mensje, maar helemaal af. Geen huidje dat doorscheen, gewoon een echte baby. Ze huilde niet, maar dat was normaal. Ze werd in een plastic zakje gelegd voor de warmte. Ik mocht haar even aanraken.

Bart ging mee naar de NICU terwijl ik werd gehecht. Alles leek een eeuwigheid te duren. Pas na een halfuur mocht Bart de navelstreng doorknippen. Ik kreeg haar even in mijn armen. Wat was ze klein. 

Eerste ontmoeting op de NICU
Lovie ging naar de NICU, ik naar de OHC. Toen ik me iets beter voelde, bracht een verpleegkundige me met bed naar haar toe. Ik kon niet ontspannen. Ze lag zo kwetsbaar bij me, met CPAP, slangetjes en piepende apparatuur. We kregen een beschuit met muisjes, maar ik voelde me misselijk en zwak. Bart buidelde, ik appte hem elk half uur.

Ik vond het moeilijk om haar zo te zien. Geen verliefdheid, maar angst en pijn. Een lieve verpleegkundige hielp me hier doorheen. In de nacht ging ik twee keer in een rolstoel naar de NICU. Dat werd het omslagpunt. Angst maakte plaats voor trots. Ik wilde er vanaf nu helemaal voor haar zijn.

Thuis slapen, bij Lovie leven
Maandag werd ik ontslagen. We woonden op 10 minuten van het ziekenhuis. Thuis slapen zou me helpen uit te rusten voor als Lovie thuiskwam.

We waren dagelijks bij haar. ’s Nachts keek ik via de camera boven de couveuse. Bart ging na een paar weken weer werken. Familie hielp met vervoer, eten en het huishouden. Zonder hen hadden we het niet gered.

’s Avonds huilde ik vaak op weg naar huis. Zó moeilijk om haar daar achter te laten. Ze was in goede handen, maar thuiskomen zonder baby voelde onnatuurlijk.

Kleine stappen, grote overwinningen
Na 2,5 week verstuurden we het geboortekaartje. De kans dat er iets misging bleef, maar ze mocht niet vergeten worden. We vierden elke mijlpaal: boven de 2 kilo, eerste badje, eerste rompertje, open couveuse. Alles was een feestje.

Eerst lieten we alleen dierbaren op bezoek komen. Later ook wat vrienden. Op emotionele dagen cancelde Bart het bezoek. Zo fijn dat hij me beschermde — en dat daar begrip voor was.

Bijna naar huis
Lovie bleef groeien, dronk beter, hield haar temperatuur. Ze moest alleen nog 48 uur "alarmvrij" blijven. Op 17 december kreeg ze vaccinaties, maar reageerde daar heftig op. De dag erop had ze veel dipjes. We hoopten zo dat het snel beter ging.

Op vrijdag 20 december was het eindelijk zover. Na zeven weken mocht Lovie, net voor kerst, met ons mee naar huis. Ons mooiste kerstcadeau. 

Hoe het nu gaat
Inmiddels is Lovie 6,5 maand oud (gecorrigeerd 4,5 maand). Ze is vrolijk, rolt van rug naar buik, slaapt goed en groeit mooi — al draagt ze nog maatje 56. We zijn heel trots op haar.