Wij hadden zeer zeker geen wens voor een derde kindje. Na de geboorte van onze tweede had ik een koperen spiraal laten zetten. Door mijn onregelmatige menstruatie — iets wat ik van nature al had — was ik blij dat ik er weinig last van had. Maar rond mei vorig jaar kreeg ik ineens last van mijn hormonen. Ik liep rond met het gevoel dat er iets mis was met mij. Na twee maanden toch maar naar de huisarts gegaan, met het idee dat ik misschien in de overgang zat (dat zit vroeg in de familie). 

Er werd een plan gemaakt met de huisarts. Na dat gesprek ging ik naar mijn werk, maar ik werd kort daarna gebeld. De huisarts zei: "Doe even een zwangerschapstest, ik denk niet dat je zwanger bent, maar voor de zekerheid." Ik lachte haar uit. "Dat kan niet bij mij joh," zei ik. Onze tweede zoon was er gekomen met hulp van het ziekenhuis omdat ik PCOS heb. "Nee, doe nou maar," drong ze aan. 

Twee streepjes 

Ik ging naar de Kruidvat, haalde een test, en deed deze snel thuis op het toilet terwijl de kinderen er ook waren. Binnen een seconde: pats, twee duidelijke streepjes. Ik raakte in complete shock. In paniek belde ik mijn man, die op zijn werk was. Hij schrok ook enorm, maar na een paar dagen had hij de acceptatie. Ik helaas nog niet. 

Ik belde mijn oude verloskundige en we konden dezelfde avond terecht. Het vruchtzakje was nog leeg, dus het kon twee kanten op. Maar vanwege de spiraal moest ik naar de gynaecoloog. Een week later was het zakje gevuld, het zwom wild en we hoorden meteen een hartslag. Vanaf dat moment zat ik op een grijze, donkere wolk. Ik had deze wens simpelweg niet en thuis moest alles omgegooid worden — een extra slaapkamer bijvoorbeeld. 

Na een goed gesprek met mijn man besloten we de 13-wekentest af te wachten. Die was goed, en we besloten het door te zetten. Langzaam werd mijn grijze wolk roze. We vertelden het aan de kinderen, die waren dolblij, tot tranen aan toe. De buitenwereld reageerde verbaasd: iedereen wist dat wij geen wens voor een derde hadden. Toch kwamen er leuke reacties. 

Risico op vroeggeboorte 

We waren extra blij toen we hoorden dat het een jongen werd, maar ook werd er meteen gezegd dat ik kans had op een vroeggeboorte vanwege de spiraal. Mijn uitgerekende datum was 28 februari. De zwangerschap begon verder normaal. Ik werkte nog in de huishouding, met aanpassingen natuurlijk. Rond 13 weken veel plassen, en toen ik 25 weken zwanger was, werd ik wakker met hevige bloedingen. 

Ik belde direct mijn verloskundige en we reden met gierende banden naar het ziekenhuis. Vijftien lange minuten, want de baby bewoog niet. We dachten aan een miskraam. In het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd. Bij de eerste echo werd hij wakker — de ontlading was enorm. Die week bleef ik bloeden, maar mijn lichaam liet geen tekenen van bevalling zien. De spiraal kwam vanzelf naar buiten, maar er veranderde niets. 

Een onverwachte bevalling 

Ik werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Die nacht kreeg ik pijn in mijn onderbuik. Bij het maken van de echo merkte de arts dat ik al aan het blazen en puffen was. Hij sloeg direct alarm: ik was 26+2 weken zwanger. Ik werd naar de verloskamer gebracht en aangesloten op infusen. De ontsluiting bleek al 6 cm. De weeën schoten niet op, dus kreeg ik weeën opwekkers. Binnen een uur kwamen de poeponderdrangweeën. 

Voor de bevalling werd gezegd dat hij ongeveer 600 gram zou wegen en stil geboren zou worden. Maar meneer kwam krijsend ter wereld en woog 985 gram. Hij was zo ieniemienie. De angst sloeg toe. Mijn man kon nog rustig de navelstreng doorknippen, maar daarna moest hij direct in de couveuse. 

Angstige dagen 

Wat volgde waren dagen vol angst. Zou hij het halen of niet? Zijn longen waren niet rijp. De kraamtijd werd me afgenomen. Ik kon dagenlang niets voor mijn kind doen, hij was zó fragiel. Onze zoon heeft drie keer een intubatie gehad. Toen is besloten hem een Dexa-kuur te geven (prednison). Maximaal twee weken mocht dat — anders zouden ze de stekkers eruit trekken. Gelukkig werkte het goed. Zijn longen verbeterden snel en hij had weinig zuurstof meer nodig. Longtechnisch valt hij in de milde categorie, maar we moeten zien hoe dat zich ontwikkelt naarmate hij groeit. 

Als ouders sta je zó machteloos. Ik heb veel steun gehad aan een maatschappelijk werker, dat luchtte enorm op. 

Van NICU naar huis 

Na drie weken mocht onze zoon van de NICU af naar een grote zaal, waar hij vijf dagen lag. Daarna werd hij overgebracht van Radboud Nijmegen naar ons eigen ziekenhuis in Arnhem (Rijnstate). Ik heb de hele autorit gehuild. Eindelijk dichter bij huis. 

In Rijnstate werd ons geduld flink op de proef gesteld. Twee stappen vooruit, vier terug. Maar hij begon echt een baby te worden. Hij was ondeugend, de zusters vonden hem geweldig. Ze hadden onderling bijna strijd over wie hem mocht verzorgen, haha. 

Toen kwam eindelijk het moment: hij moest 48 uur "alarmvrij" zijn om naar huis te mogen. Dat maakte hij nog even spannend, maar op 6 maart was het zover. Hij mocht mee naar huis! Met een sonde, waar wij thuis via een protocol mee leerden omgaan. 

Een heerlijk ventje 

Zijn groei thuis ging ineens razendsnel. Zelfs de fysiotherapeut was onder de indruk. Het is nu een heerlijk ventje van bijna 6 maanden oud (gecorrigeerd 3 maanden). We genieten enorm van hem. Hij slaapt heerlijk 's nachts tussen de voedingen door en heeft nu het brabbelen en lachen ontdekt. Onze rust is gelukkig weer teruggekeerd.