Ilse Vroegh is de moeder van Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft haar leven verrijkt en mens gemaakt. "Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder"

 

Chelsea and Westminster Hospital

Chelsea and Westminster Hospital

De NICU afdeling in het Chelsea and Westminster Hospital ligt op de derde etage. Ik stapte het ziekenhuis binnen alsof de tijd had stil gestaan. Op een paar kleine aanpassingen na, zag het er na tien jaar nog exact hetzelfde uit. De snelheid van de lift was nog altijd even traag en de rijen daarvoor nog net zo lang. De stem van de dame door de speakers bij de lift was onveranderd: ‘please, protect our patients, gel your hands…’

'Ik wil nog even niet naar boven, mam’

Charlie nam uitgebreid de tijd om alles in haar op te nemen van wat ze zag. Dit ziekenhuis ligt midden in de stad en is immens groot. Veel mensen, veel geluiden en een groot aquarium met tropische vissen waar haar aandacht naar toe ging. ‘Ik wil nog even niet naar boven, mam.’ Ik gaf haar alle tijd die ze nodig had. Op het moment dat ik nogmaals benadrukte dat het helemaal geen MOET was om naar de NICU afdeling te gaan, zei ze dat ze er klaar voor was.

Richting de Neonatal Unit

We namen de lift naar de derde etage. Mijn man ging rustig ergens zitten en Charlie en ik liepen de lange gang af richting de deur van de Neonatal Unit. Dit is een gesloten afdeling. Op het moment dat ik wilde aanbellen zag ik twee ogen boven het computerscherm verschijnen van de receptioniste Loretta achter de balie. Dat waren bekende ogen voor mij en toen ze mij herkende werden ze nog een beetje groter. De deur werd geopend en we werden warm door Loretta verwelkomd. We kletsten bij. Charlie probeerde het te begrijpen voor zover dat lukte. Voor een meisje van tien, die vrijwel nog geen woord Engels spreekt, was dat best een uitdaging.

‘Mark, Charlie is here’

Ze gaf aan dat ze Mark zou bellen om te laten weten dat Charlie en ik er waren. Mark Thomas, de neonatoloog die tien jaar geleden zijn uiterste best deed voor Charlie. ‘Mark, Charlie is here.’
Er ging nog geen minuut voorbij of de klapdeuren gingen open en Mark Thomas kwam tevoorschijn. Tien jaar later en in die tien jaar niets veranderd. Hij was blij om ons te zien, met name om Charlie na tien jaar weer te zien.

De nieuwe afdeling

Hij nam uitgebreid de tijd voor ons. Zo vertelde hij over de verbouwing van de NICU afdeling van de afgelopen jaren en de wisseling van personeel. Hij vroeg ons of we graag een rondleiding wilde over de nieuwe afdeling. Uiteraard! Charlie stroopte netjes haar mouwen op en waste haar handen uitvoerig. Precies volgens de regels van de afdeling. We liepen nog maar net de afdeling op, toen ik het volgende bekende gezicht zag van verpleegkundige Sara.

Vrij van slangetjes en pleisters

Het was heel bijzonder om haar te zien en te spreken. Ze wist nog als de dag van gisteren dat ze erbij was toen we een foto moesten maken van Charlie’s gezicht omdat we een tijdelijk paspoort voor haar moesten regelen bij de Nederlandse Ambassade. Charlie’s gezicht moest destijds voor de foto vrij zijn van slangetjes en pleisters, terwijl ze op dat moment nog ondersteuning bij het ademen kreeg. Sara wist te vertellen dat zij naast Charlie stond met beademingsapparatuur voor het geval Charlie het moeilijk kreeg. Ze vertelde trots dat ze tien jaar geleden een ‘junior’ was en dat ze inmiddels afdelingshoofd is.

Onze rondleiding ging verder. De meeste ruimtes waren vernieuwd. Alles zag er een stuk moderner uit. De sfeer voelde hetzelfde en alle geluidjes van de apparatuur klonken niet anders. Toen we alles gezien hadden riep Mark een andere verpleegkundige erbij. Ze keek me met grote ogen aan en zei vervolgens ‘oh my god, Charlie!’

Zo warm, zo welkom, zo hartelijk

De rondleiding op de afdeling en de gesprekken met het zorgpersoneel maakte indruk op Charlie. Mark vroeg aan Charlie of ze nog vragen had. Dat was niet zo zei ze. Ik wist dat die vragen zouden komen op het moment dat we het ziekenhuis uit zouden lopen.
We namen bij de receptie afscheid van Mark en Loretta. Mark benadrukte dat we zeker nog eens terug moesten komen en dat we altijd welkom zijn.

Terug in het Chelsea and Westminster Hospital. Het voelde zo warm, zo welkom, zo hartelijk en zo mooi om dit alles tien jaar later aan Charlie te laten zien.

Wil je graag meer te weten komen over mij en vind je het leuk om me te volgen? Dat kan!
Instagram: ilse_vroegh of Linkedin: Ilse Vroegh
Daarnaast heb ik een eigen podcast: Ilse Vroegh Podcast
Check hiervoor mijn website: www.ilsevroegh.nl