“Ik kan het me nog goed herinneren, dat ik mijn dochter voor het eerst aanraakte. Ik legde mijn vinger in haar kleine handje en zij kneep in mijn hand met haar kleine vingertjes.

Een uur eerder was ik het ziekenhuis ingelopen, omdat mijn vrouw vroeg of ik langs wilde komen (haar vliezen waren drie dagen eerder gebroken). Ze had het moeilijk en had me nodig. Onderweg naar het ziekenhuis had ik gehoord van onze buurvrouw, dat de weeën waren begonnen. De lift laat op zich wachten en even denk ik nog de trap, maar dat is geen goed idee. Dus wacht ik en dan gaat het allemaal heel snel. Aan het einde van de gang is de deur van de kamer van mijn vrouw dicht. Dat is hij nooit en daar word ik nerveus van. Ik open de deur en zie een leger witte jassen. Ik schiet in een rationele modus en ben heel rustig.

Het heeft geholpen, dat mijn vrouw en ik zaken al van te voren hebben doorgesproken. We doen altijd, wat het beste is voor onze dochter en een natuurlijke bevalling heeft onze voorkeur. Voor we het weten is onze dochter geboren. Mijn vrouw mag haar vasthouden en is super blij met haar schatje en ik mag de navelstreng doorknippen.

Binnen een paar minuten loop ik achter de kinderarts aan, die mijn dochter klaar gaat maken voor de couveuse. Ze communiceert goed, maar ik hoor maar de helft. We gaan een kamer in en ze beginnen met al hun handelingen. Ik sta achteraan, want ik wil niet in de weg lopen. De doktoren moeten de ruimte hebben om hun werk doen en goed voor mijn dochter zorgen.

Een verpleegkundige legt haar hand op mijn rug en duwt me zachtjes naar voren en zegt dat ik wel dichterbij mag komen. Ik wil niet, want ik ben er nog niet aan toe. Het is niet dat ze klein is, maar ze is zo breekbaar. Ik wil wel, maar het gaat te snel en niet in mijn tempo. Na een minuut of zes heb ik een mooi plekje gevonden. Niet in de weg staan en toch alles goed kunnen zien. Ik durf haar nu wel aan te raken en zij pakt mijn vinger vast. Wow, wat is dit fijn en eng, ze is zo klein en breekbaar.

Nu terugkijkend denk ik was ze wel zo breekbaar of was ze gewoon klein? Nee ze was en is super sterk en dapper!”