Jace is met 31 weken geboren en moest zeven weken op de neonatologie blijven. Ik vond het heel moeilijk om hem zo te zien. Hij was mijn eerste kindje en hij lag er zo kwetsbaar bij. 

Ondanks de snoeren en kabels waren de momenten dat ik met Jace buidelde ontzettend waardevol. Hij hield dan vaak met zijn kleine handje mijn vinger vast en als hij wakker was keek hij altijd op naar mij. 

Ik vond het best een pittige tijd. Als het had gekund, was ik van de ochtend tot aan de avond bij Jace op de neonatologie gebleven. Alleen kon dit niet, omdat ik moest werken en mijn studie heel veel tijd van mij eiste. Daarom ging ik altijd na 23.00 naar hem toe om bij Jace en mijn vrouw te zijn. Ik nam dan mijn gitaar mee en ik zag hem opleven op het moment dat ik begon te spelen. 

De tijd op de neonatologie was heel bijzonder: je komt in een wereld van de kleine wondertjes. Elke stap die deze wondertjes zetten of elke snoer die hun lichaam verlaat, is een grote overwinning. 

Uiteindelijk mocht Jace met ongeveer 38 weken mee naar huis. Nu is hij bijna 17 maanden oud en speelt hij vrolijk rond zonder enige complicaties. Ik zeg altijd: Hij is te vroeg voor de wereld, maar op tijd in Gods handen.