Naar het ziekenhuis

‘s Middags ga ik samen met mijn moeder toch wat wijde shirts en joggingbroeken halen want we hebben geen goed voorgevoel. Om half 8 gaat de telefoon; mijn urine is niet goed en ik moet worden opgenomen in het ziekenhuis. De tranen biggelen over m’n wangen en ik heb nog niet opgehangen of ik hang al boven de wc-pot omdat ik me niet lekker voel.

Een uur later in het ziekenhuis heb ik hoofdpijn, ben ik benauwd en begin ik sterretjes te zien. Mijn bloeddruk blijkt veel te hoog te zijn en alle alarmbellen gaan af. Ik krijg meteen een longrijpingsprik en allerlei andere medicijnen omdat ik pre-eclampsie/HELLP-syndroom blijk te hebben. Ook krijg ik te horen dat ik de 32 weken zwangerschap niet zal halen en dat ik word overgeplaatst naar een ziekenhuis waar ze kinderen van deze termijn wel kunnen opvangen.

Omdat ik vanwege een verdikking in het hartje al onder controle sta in een academisch ziekenhuis, wordt het dat ziekenhuis. Met de ambulance arriveer ik daar om 2 uur ’s nachts. Weer volgt een hele check up en rond half 4 lig ik eindelijk met mijn moeder op de kamer. Elke nacht slaapt er iemand bij me, want als ik een keizersnede krijg, kan dat heel snel gebeuren en dan wil niet alleen zijn. Ze komen elke ochtend bloedprikken en elke 15 minuten wordt mijn bloeddruk opgemeten.

Een spoedkeizersnede

22 december is best een goede dag. De artsen hebben het zelfs over een ballonnetje inbrengen om zo een natuurlijke bevalling in gang te zetten. Maar dat is al snel weer van de baan, want ik ben zuurstof nodig. De volgende dag gaat het nog slechter en de medicatie gaat omhoog.

Op 24 december ben ik 31 weken en een dag zwanger. Ik heb slecht geslapen en val pas na het ontbijt in slaap tot ik om 11 uur live kerstmuziek op de gang hoor. Daarna komt de dokter om naar mijn longen te luisteren. Ik blijk vocht achter mijn longen te hebben “Het is vandaag een feestdag, want je kindje komt!” zegt hij. Al snel komen de tranen, mijn meisje komt! Ik was kapot.

Daarna gaat alles in een sneltreinvaart en ben ik onderweg naar de operatiekamer. Mijn zus gaat mee. Ik heb nog net genoeg bloedplaatjes voor een ruggenprik. Als ze me beginnen te opereren, voel ik niet alleen een drukkend gevoel, maar veel meer. Ik krijg meer medicatie, waarna het beter gaat. Om 12.48 uur hoor ik mijn meisje huilen: het mooiste geluid ooit! Jaylinn Ivy de Sevren Jacquet is geboren, weegt 1420 gram en is 36 centimeter lang. Ze wordt meteen nagekeken en met haar hartje is tot mijn grote opluchting niks niets aan de hand.

Zo klein en zo sterk

Op de uitslaapkamer krijgen de artsen mijn bloeddruk niet omlaag. Ik heb er in totaal 9 uur gelegen, maar heb er niet veel van meegekregen. Daarna mocht ik door naar de NICU, naar mijn meisje, zo klein. Overal waren kabeltjes en ze kreeg zuurstof, maar wat is ze sterk… 

Je handjes, je voetjes, je oogjes zo klein. Wat ben je mooi.

Een lachje, even strekken, een gaapje of een hik.

Ik ben verliefd, trots om jouw mama te mogen zijn.

Verrassing

25 december: je mag al van de zuurstof af, maar mama nog niet. En omdat ik nog zuurstof nodig heb, mag ik niet naar je toe. Maar de verpleging heeft een hele grote verrassing - iets wat volgens hen nog nooit was gebeurd: jij komt bij mij op de kamer en dat mag omdat jij het zo goed doet. Wat gaaf! Ik heb heerlijk met je gebuideld, je lag zo fijn bij mij.

Je krijgt je voeding via de sonde, want aan de borst wil het nog niet lukken. Wel start ik kolven en de borstvoeding komt gelukkig goed op gang. Ook op tweede Kerstdag doe je het goed, je bent echt een toppertje. Je hebt een gehoortest gehad en ook bij het hielprikje deed je het super. De artsen hebben het zelfs al over een overplaatsing naar het streekziekenhuis, maar mama zit nog aan de zuurstof en wil graag samen terug.

Twee dagen later is het toch zover: samen met mama ben je in de ambulance onderweg naar het streekziekenhuis. Je krijgt een plekje op de couveuseafdeling en je wordt goed in de gaten gehouden. Soms laat je een dipje zien, maar die los je zelf al snel weer op. Elke ochtend ga ik rond 8 uur naar je toe en ik blijf dan tot 15.00 uur. Het blijft raar dat jij nog in het ziekenhuis bent en niet bij mij.

Een dubbel gevoel

Oudejaarsavond: het geeft me zo’n dubbel gevoel om dit zonder jou te moeten te vieren. Wel heb ik speciaal voor jou een sterretje aangestoken. De volgende dag laat je je al goed horen bij het luier verschonen en als je je drinken wilt. Ik heb voor het eerst je luiertje verschoond en je gewogen. Je bent zo klein en breekbaar, maar zo van mij.

Op 11 januari zou mijn officiële verlof ingaan, maar je bent er allang! Op 12 januari 2020 komt een fotograaf van de Stichting Earlybirds voor een fotoreportage. Je hebt voor het eerst kleertjes aan, maar maatje 44 is echt nog te groot. Twee dagen later mag vanaf de couveuseafdeling naar een klimaatkamer toe. Wat maak je een grote stappen! Ik heb je voor het eerst zelf in het badje gedaan wat je heerlijk vindt, zo ontspannen als je dan bent.

Ondertussen hap je al goed aan de borst. Nog geen 5 weken na je geboorte mag je van de monitor af. Een feestje om je zonder kabeltjes om je heen te zien! Ook je eerst vaccinatie gaat goed, je wordt meteen rustig als je daarna bij mij mag buidelen. Dan mag op 8 februari je sonde eruit, want je kan elke voeding al zelf drinken. En dan, 2 dagen later, is het helemaal groot feest: je mag eindelijk mee naar huis!! Zo klein, maar toch al zo groot met je 2720 gram en 42 centimeter.

27 april 2020: nu alweer 4500 gram en 57 centimeter