Zaterdagochtend, terwijl m’n man en kinderen nog slapen, sluip ik het huis uit met een kan lekkere bonenkoffie. Op de snelweg is het rustig, oppassen geblazen, anders is het heel verleidelijk om te hard te rijden. Immers, het is 7:00 ’s ochtends en nog niemand op de weg.

Ik ben op weg naar mijn werk, of eigenlijk op weg naar mijn passie. Werken op de IC neonatologie heeft mij gegrepen vanaf dag 1 tijdens mijn opleiding tot kinderarts. De kracht, de levenslust en de vinnigheid van prematuur geboren kinderen heeft mij totaal betoverd.

Wat zal vandaag weer brengen, bedenk ik me in de auto op weg naar de NICU. Geen dag is immers hetzelfde.

Na de overdracht van de nachtdienst, gaan we rustig naar de afdeling en nemen we de tijd om de kinderen na te kijken. Vaak zien we dan al even ouders en maken we met hen een praatje. Ik hoor dan soms al van hen hoe het gegaan is de afgelopen dagen en we lopen soms al vooruit op de patiëntenvisite.

Na het nakijken, lopen we de visite over de patiënten met de verpleegkundigen. Hierin bespreken we de afgelopen uren, de vooruitgang, het verdragen van de voeding etcetera. We maken gezamenlijk een plan voor de komende 24 uur en spreken af als we nog extra onderzoeken willen bij een patiëntje die dag. Een dag kan heel rustig verlopen, maar ook minder rustig door een plotselinge opname van een premature neonaat vanaf de verloskamers of het ophalen met de ambulance van een patiënt vanuit een streekziekenhuis.

Geen dag is hetzelfde en dat maakt ons werk ook zo ontzettend boeiend.

Wat een rode draad is gedurende een opname van een patiënt op de NICU, is gezamenlijke zorg voor kwetsbare kinderen. We doen de zorg samen met ouders, artsen in opleiding tot kinderarts, NICU verpleegkundigen, physician assistants, voedingsassistentes, zorg assistenten, secretaresses en nog vele anderen. Kortom, als een team.

En dit team staat al vanaf het begin van het leven van een prematuur kind klaar. We staan vaak al naast ouders tijdens de geboorte van hun kind. We zijn bij de eerste aanraking en we zien hoe het eerste contact tussen ouders en kind gelegd wordt. Hoewel moeilijk, eng en allemaal nog heel spannend ook, we proberen ouders vanaf het begin te betrekken bij de zorg voor hun kind. Op dit hele kwetsbare moment, direct na de geboorte van het kind, begint onze samenwerking met ouders in de verzorging/ behandeling van hun prematuur geboren kind.

Hoewel we niet dagelijks op allerlei intieme momenten met ouders voor de kinderen zorgen, zoals de NICU verpleegkundigen doen, proberen we in de (veelal) weken opname, ouders goed te leren kennen. We nemen de tijd voor een familiegesprek en proberen in die gesprekken vooruit te blikken op de komende weken. Hierin is ook duidelijk ruimte voor ouderlijke inbreng, waarbij soms observaties van ouders heel belangrijk zijn in de verdere behandeling van hun prematuur geboren kind. Als ouders bijvoorbeeld aangeven dat hun jongens tweeling rustig worden door buidelen en daarna minder incidenten vertonen, spreken we af met ouders dat ze tweemaal per dag komen buidelen. Hierin natuurlijk wel lettend op de draagkracht / draaglast verhouding van ouders. Want tweemaal daags buidelen kan wel goed zijn voor de kinderen; het moet ook kunnen voor de ouders.

Onze samenwerking met ouders in de zorg is dus eigenlijk meerdere kanten op gericht. Enerzijds, misschien wel vooral, gericht op de zorg voor het premature kind. Dus hoe kunnen we als team (ouders, verpleegkundigen en artsen) optimale zorg bieden voor dit betreffende kind? Maar ook de andere kant op. Hoe houden we ouders staande, gedurende de gehele opname? Hoe kunnen we hen het best coachen/ ondersteunen etc om door een periode te komen, met ups-and-downs?

En de zorg voor ouders en kind stopt niet bij ontslag. Ook na ontslag denken we nog geregeld aan “onze” kinderen. Hoe zou het gaan met …is dan ook zin die we dagelijks horen tijdens onze pauzes op de afdeling.

Gelukkig hebben we hiervoor de follow up poli. We zien hier de kinderen vanaf de uitgerekende datum, tot 2 jaar gecorrigeerd. Bijzondere middagen, omdat terugkeer in ons ziekenhuis vaak ook veel gevoelens bij ouders oproept. Ook hierin proberen we als vakgroep ouders zoveel mogelijk te ondersteunen en te coachen waar nodig.

Het moge duidelijk zijn dat ons vak op allerlei vlakken, op allerlei momenten zeer uitdagend is. Ook na meerdere jaren op deze afdeling gewerkt te hebben, blijft mijn passie voor deze kwetsbare kinderen bestaan. Samen kunnen we immers heel veel voor de kinderen betekenen. En daar doen we het voor!