“Ik kon en mocht niet bij haar geboorte zijn. Ik moest vanaf het werk komen ik zou het toch niet halen. Mijn dochter is  op 10 december 1997 met 27 weken geboren. Ze had nog een groeiachterstand van 5 weken, woog 590 gram en was 27 centimeter. Tegenwoordig vertelt mijn dochter haar verhaal aan de buitenwereld en is ze vrijwilligster bij de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen. Mijn naam is Eric van Hoef en ik ben de vader van de oprichtster van Van Klein naar Groot, Melissa van Hoef.

Melissa is geboren in het MUMC+ in Maastricht. De professoren en artsen hebben ons duidelijk verteld wat de toekomst zou kunnen worden. In Maastricht hadden we vooral veel contact met de artsen en verpleegkundigen, iedere week week hadden we sowieso één gesprek om Melissa’s toestand. De ene week was het meer dan de andere week. Contact met andere ouders hadden we niet echt. Wij waren hier voor Melissa, we werden zo geleefd wat deze situatie betreft. Toen Ingrid nog in het ziekenhuis lag bestond mijn leven vooral uit mij werken, eten, ziekenhuis, slapen en weer door.

Toen Ingrid (moeder) naar huis mocht werd dit onze gezamenlijke sleur. Besefte we in wat voor een situatie we zaten? Nee! Om de andere dag gingen we naar Maastricht, hier lag Melissa nog steeds te vechten voor haar leven. Zodra Melissa haar toestand het toeliet mochten wij met haar buidelen, het huid op huid contact, dit voelde zo bijzonder. Haar kleine handjes, haar kleine vingertjes, het leken net speldenknopjes. We leefde in een rollercoaster, de emoties gierde door ons lijf, maar wat waren we trots. Daar lag ze dan, daar lag ze op onze borst. Even buiten de couveuse, wel nog aan de beademing maar wat maakte ze stappen. Voor ons leken de stappen klein, maar voor haar waren ze zo ontzettend groot. Onze supermuis! Zo noemde we haar altijd en tegenwoordig nog steeds. Dit woord staat voor het kleine meisje dat ze was, maar o zo sterk!

Eindelijk was het moment daar, Melissa was sterk genoeg en mocht mee naar het streekziekenhuis in Weert. In MUMC+ Maastricht hoorde we dat er nog een stel uit Weert was, ook hun zoon mocht naar het ziekenhuis in Weert. Eenmaal in Weert aangekomen leerde we nog een ander stel kennen. Wat was het fijn om even niet met alleen maar artsen en verpleegkundige te hoeven spreken. Het contact met het ziekenhuispersoneel is toch anders dan het contact met ouders die in dezelfde rollercoaster zitten. Melissa was sterk genoeg en kon al veel zelf, wel kreeg Melissa nog sondevoeding. In Maastricht mochten wij dit zelf aan Melissa geven mocht helaas in Weert niet meer. Iets wat zo een gewenning geworden was, dat kleine beetje contact, mocht niet meer. Het personeel vertelde ons dat ze vaker zagen. Niet leuk voor ons als ouder zijnde, maar dat was nou eenmaal het beleid van het ziekenhuis. Hier konden we niks aan veranderen.

In Weert hadden we weer een heel ander contact met het ziekenhuis. Uren rijden veranderde in 10 minuten fietsen. Dagen-, avondenlang zaten we in het ziekenhuis  koffie te drinken en te gekken met die verpleging en andere ouders maar belangrijker we waren bij Melissa want die lag nog steeds in het ziekenhuis. Maar het was zo fijn dat ze nu zo dichtbij huis was. Weer een stap verder, weer een stap dichterbij huis!

Ongeveer vier maanden lag Melissa in het ziekenhuis. Eindelijk mocht Melissa mee naar huis! Maar toen? Wat moesten we toen? De bezoeken aan het ziekenhuis was zo een gewenning geworden dit viel nu weg. Besefte we toen wat we allemaal mee gemaakt hadden? Nee, nog niet helemaal. Deze hele situatie had zo anders kunnen aflopen.

Vijf jaar na de geboorte van Melissa hebben we nog een zoon gekregen, tijdens deze zwangerschap hebben we veel contact gehad met de artsen uit het MUMC+ Maastricht. De kans dat hij te vroeg geboren werd was aanwezig maar we hebben enorm gevochten en door alle medische technieken hebben we deze zwangerschap kunnen rekken tot de 38 weken.

Zoveel jaren later beseffen we nog niet altijd wat we allemaal mee gemaakt hebben. Net als mijn vrouw ben ik trots op allebei mijn kinderen wat ze bereiken en wat ze in de toekomst nog zullen gaan bereiken.”