We wisten: het zou een lang traject worden.
Jij vocht voor jouw leven en wij vochten heel hard met jou mee.
Alles draaiden om jou. De wereld was heel erg klein geworden. Het wereldnieuws bereikten ons niet meer. Ons wereldje bestond vooral uit de CPAP en low-flow. De ellendige brady’s en saturatiedips met de daarbij behorende alarmen. En of je een goede of een wat mindere dag had.

Maar dapper meisje. Je groeide en werd sterker!
Jouw eerste mijlpalen waren niet een eerste lachje of jouw eerste woordje zeggen. Nee, jouw mijlpalen begonnen al veel eerder. Jouw eerste halve milliliter borstvoeding via de sonde krijgen, de eerste keer jouw ogen open, de eerste keer je kleertjes aan en verhuizen vanuit de couveuse naar het grote bed.
De vlag ging uit toen je de 1 kilo had bereikt.
Ik weet het zeker: jij was het kleinste meisje ooit met het eerste zwemdiploma. Jawel, het zwemdiploma B(adderen): de eerste keer in bad.
Na 5 maanden kwam het naar huis gaan in zicht. We hadden nog 1 uitdaging: de fles leren drinken.
Nee, gezellig kletsen en jouw de fles geven ging niet. Opperste concentratie was ervoor nodig om jou te leren drinken. Je moest ineens zoveel dingen tegelijk doen: zuigen, slikken én weer ademhalen. Op de achtergrond gingen de alarmen van de monitor af: wéér vergeten even adem te halen.
Uiteindelijk lukte het ook jou om de fles leeg te drinken en kwam daar het verlossende woord: naar huis!

Dat was het beste nieuws ooit. We mochten jou mee naar huis nemen. Nu konden we écht gaan genieten. Toch?
Ja, we genoten zeker van jou thuis. We konden oneindig veel knuffelen. Maar… ja, er was een grote maar, de onzekerheid en de angst overheerste. Hoe moesten we jouw fles klaarmaken ( dat deden de verpleegkundige altijd), had je het niet te koud of te warm. En waren jouw ademstops met als gevolg de saturatiedalingen echt wel voorbij? Waar was die monitor?!
Ik voelde me schuldig wanneer ik niet volmondig “Ja” kon zeggen als mij gevraagd werd of het goed ging en of ik nu eindelijk kon genieten. Ik antwoordde meestal met, dat het inderdaad genieten was. Ondertussen brandden de tranen achter mijn ogen.
Juist nu we thuis waren, merkten we wat voor sporen jouw vroeggeboorte had achtergelaten.
Nu pas voelden we hoe moe we eigenlijk waren en het verwerken ging nu pas beginnen.

Eens een prematuur, altijd een prematuur wordt er wel eens gezegd. Ook al was je nu thuis. Zorgen waren er nog regelmatig. Het waren weliswaar kleine zorgen, maar ze waren er. Hoe zou je je ontwikkelen? Zou je gaan zitten, kruipen, en gaan lopen? Zou je gaan praten?
Natuurlijk kon je ook niet altijd alleen uit de fles blijven drinken en volgden de fruit en groentehapjes en daarna het brood. Alleen eten was niet vanzelfsprekend voor jou. Door al die slangetjes in je neus en het vele male uitzuigen van slijm uit je keel, vond je het slikken vervelend. De eerste weken stikte je meer wel dan niet bijna in het brood. Het kostte veel energie en tijd om jou het vertrouwen te geven dat eten best leuk was.

Het leven van een prematuur en van hun ouders gaat niet (altijd) over rozen Hadden we het anders gewild? Spijt van onze keuze om jou te behandelen? NEE, absoluut niet.

Lief, klein meisje en eigenlijk ben je inmiddels best groot.
Deze ochtend ben je na de fles vredig in mijn armen in slaap gevallen. Vermoeid van alle nieuwe ontdekkingen die je deze ochtend gedaan hebt.
Ik word overvallen door een enorm geluksgevoel.
Tegelijkertijd denk ik aan de discussies van afgelopen tijd: moeten we deze kindjes wel een kans geven? Deze kindjes zouden onze maatschappij teveel geld kosten. Deze gedachte doet soms pijn.
Wat ben ik blij dat we dit meisje een kans hebben kunnen geven.

“Wat doe jij op Wereld Prematuren Dag?,” werd mij gevraagd.
Vandaag denk ik even terug aan onze lange en moeilijke ziekenhuisperiode en de spannende tijd daarna, thuis.
Maar vooral denk ik vandaag aan alle dappere premature kindjes die misschien nog wel vechten voor hun leven of nog tijd nodig hebben om te groeien en sterker te worden.
En ik denk aan al die dappere ouders. Hun wereld die nu nog even stil staat. Houdt hoop en moed! Jullie kindjes zijn sterker dan we soms denken.