Zondag 13 september 2015, iets voor middernacht. Ik stuur snel een mailtje naar mijn werk. Niet omdat ik een deadline moet halen, maar omdat mijn vrouw op de verloskamer van het universitair ziekenhuis ligt en de bevalling aanstaande is. Na een zwangerschap van 29 weken en vijf dagen. Op dat moment hebben we nog geen idee wat ons te wachten staat. Wel weet ik dat mijn hoofd de komende dagen niet naar werken zal staan en dat heb ik dus alvast laten weten. Rond 1.00 uur wordt onze zoon Abbe geboren en vertrekt de hogesnelheidstrein. Eerste station voor Abbe is een plastic zak in de couveuse in een ruimte naast de verloskamer. Ik schrik als ik zie hoe onze zoon er bij ligt. De helft van zijn hoofd is blauw, omdat hij tijdens de bevalling klem kwam te zitten. De artsen zijn bezig een infuus aan te brengen en hij wordt geholpen met ademen. Abbe is klein, maar hij doet het goed. Ik loop naar mijn vrouw om dat te laten weten en ga dan mee naar de NICU, het volgende station. Ondanks dat Abbe een huis-tuin-en-keuken prematuur wordt genoemd die eigenlijk overal goed doorheen rolt, is de impact op mijn vrouw en mij groot. Ik voel me niet echt verbonden met het mannetje waar ik om de dag een uurtje mee kan buidelen. Dit geeft me een heel verwarrend en verdrietig gevoel. Wat me ook veel verdriet doet, is dat onze dochter van ruim 1,5 haar broertje niet mag zien, omdat ze de waterpokken niet heeft gehad en dus de NICU niet op mag. Dit helpt ook niet echt mee om Abbe als onderdeel van het gezin te zien.

Werken komt weer in beeld

Na een week meld ik me weer op het werk, maar voel me nog totaal niet in staat om te werken. Ik ben nog voor 100% in beslag genomen door alle gebeurtenissen rondom Abbe en het zorgen voor onze dochter. Mijn leidinggevende probeert de situatie in te schatten, maar doet dat niet al te subtiel. “Hebben jullie nu een logistiek probleem, zoals elk jong gezin of is er meer aan de hand”? Voor mij hakt zo’n opmerking er wel in. Ik weet dat het voor mensen die geen vroeggeboorte hebben meegemaakt, moeilijk is voor te stellen wat de ouders meemaken. Maar ik had wel op meer begrip gehoopt. Ik meld me ziek, en stel het werken nog even uit. Toch voel ik een soort druk om toch vlot weer aan het werk te gaan. Met horten en stoten pak ik mijn werkzaamheden vrij snel weer op.

Ook vrouw en dochter vragen aandacht

Ondertussen is Abbe gearriveerd op het station “Streekziekenhuis”. Voor mij houdt dat in:  overdag werken, eten, dochter naar bed brengen en direct door naar het ziekenhuis. Voor mij is het belangrijk om er ook voor mijn dochter te zijn.  Ze is in de afgelopen tijd meer aan mij gaan ‘hangen’. Mama is tijdens de zwangerschap meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen en was opeens weg. Zij zoekt haar veiligheid daarom nu meer bij mij. In de weken die voorbij gaan, komt het met de hechting met Abbe wel goed. Ik blijf steeds langer in het ziekenhuis, zodat ik nog een flesje kan geven voordat ik naar huis ga. Na acht en halve week mag Abbe eindelijk mee naar huis. Voor mij is min of meer het gewone leven al een beetje begonnen. Met werken en sporten. Mijn vrouw heeft nog verlof. Zij is de hele dag met Abbe bezig en overlegt met de fysiotherapeut van het TOP-programma , de logopedist, de lactatiekundige. Zij blijft zo voortdurend ondergedompeld in de medische wereld en komt niet aan ontspanning toe. Ook de verwerking van hetgeen gebeurt is lukt niet, waardoor het met haar langzaam bergafwaarts gaat. Thuis wordt het er niet vrolijker op. Ik probeer haar te ondersteunen door een halve dag ouderschapsverlof op te nemen en zo meer thuis te zijn. Ik neem onze dochter vaak mee op stap naar opa en oma of de dierentuin, zodat er rust is in huis. Want rust is noodzaak voor zowel Abbe als mijn vrouw. Abbe blijkt erg gevoelig voor prikkels te zijn, dus we kunnen eigenlijk niet met hem van huis. Zelf vind ik het ook moeilijker om ontspanning te vinden.  Zo verlies ik bijvoorbeeld een beetje de lol in het volleyballen. Aan de ene kant is het een goede manier om te ontspannen, maar ik weet ook dat ik mijn vrouw thuis opscheep met twee kinderen die veel aandacht vragen. Iets dat ze op dat moment eigenlijk niet aankan. Soms ben ik tijdens een wedstrijd in gedachten daarom meer thuis dan in de sporthal.

De weg omhoog is stevig ingeslagen

Langzamerhand gaat het met Abbe vooruit en kunnen we korte uitstapjes maken. Ondertussen heeft  mijn vrouw EMDR therapie gehad waardoor ook zij verder komt in het verwerkingsproces. Heel langzaam krijgen we het idee dat we een normaal gezin zijn dat ook als een compleet gezin op pad kan. Afgelopen zomervakantie (Abbe is dan bijna twee) zijn we er zelfs elke dag wel even op uit geweest. Vooral de korte bergwandeling gaf ons het gevoel dat we weer meedoen. Binnenkort wordt Abbe 2 jaar. We gaan zijn verjaardag vieren, met veel mensen, want dit keer kan het wel!