Als de dag van gisteren herinnerde ik me het moment dat ik jou voor het eerst zag. In het midden van de couveuse lag een kindje, ons kind. Je leek doorschijnend, zo kwetsbaar en klein. Ik wist uit ervaring welke weg jij moest doorstaan om ooit de couveuse te mogen verwisselen voor een wiegje. Op dat moment stond de wereld stil. Terwijl buiten de eerste krokussen de grond uitkwamen, viel voor ons zwarte sneeuw. Er was geen keus. Je was er en wilde leven.

Mijn onuitgesproken wanhoop was groot. Ik zat uren naast de couveuse, keek naar je en voelde slechts angst. Op een dag zei de arts: “Knuffel je zoon en zorg voor hem, zoveel je kan. Jij kan het als geen ander.” Die dag dat ik je voor het eerst tegen me aan voelde, werd ik jouw moeder. Ik zou samen met papa alles voor je doen en laten. Vier maanden verbleven wij hier. We weken niet van je zijde, hielden je vast zoveel we konden en waakten over jou. Jij was het middelpunt van onze wereld.

Wij stonden niet alleen. De artsen en verpleegkundigen gaven jou dag in dag uit zorg met een gouden randje. Niet alleen zorgden ze goed voor jou. Wij kregen, behalve koffie, opbeurende woorden en deskundig advies. En kregen de ruimte om als ouders voor jou te zorgen. Het gaf ons steun en hoop. Het beste medicijn tegen angst.

De zorg om jouw welzijn en de angst dat jij blijvende schade zou overhouden – of nog erger, jou te verliezen – hield ons in de greep. Dag en nacht. Tegelijkertijd waren we blij met elke stapje vooruit. Een vlag op de couveuse met de tekst ‘Hoera, ik weeg 1000 gram’ was het mooiste cadeau van jou.

Toen mocht je eindelijk naar huis. We waren dankbaar. De toekomst was onzeker. Maar jij was inmiddels een stevige baby. We telden onze zegeningen: je had op de NICU geen infectie gehad, kreeg volledige borstvoeding en had een normale hersenscan. Onuitsprekelijke dankbaarheid is niet in woorden te vatten en toch wilden we dat graag. Ingmar Heytze, een Utrechtse dichter, schreef speciaal voor jou en iedereen die voor jou heeft gezorgd een gedicht; Benjamin. We schonken het aan de NICU van het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ), waar het nog steeds in de ouderkamer hangt.

Benjamin. Vandaag is het voor ons een bijzondere dag, want jij wordt zes jaar. De laatste regels van het gedicht zijn: ‘Ooit kun je deze woorden lezen. Hier is de wereld. Hij is helemaal voor jou.’ We hebben gehoopt en gedroomd dat die dag ooit zal aanbreken. Die dag is gekomen. Jij leest je eerste woordjes. En de wereld, die ligt aan jouw voeten.

Benjamin, jij bent een reiziger door buiken,
vanuit de warmte op weg naar het licht
heb je de tweede alweer achter je gelaten.
Je bent maar klein. Je was nog kleiner.
Zo klein, je schemerde nog maar, dreef je
tussen oevers van zijn en niet-zijn naar
een waterval. Onze handen tilden
je voorzichtig op het droge.
We hebben bij je gewaakt tot vandaag.
Hier is de wereld, te groot om in te pakken.
Hier is de wereld, te klein om meer te zijn
dan één tussen miljarden, net als wij.
Ooit kun je deze woorden lezen.
Hier is de wereld.
Hij is helemaal voor jou.