Ik wilde altijd al oma worden. Mijn zoon was 19 en toen hij een relatie kreeg met Kim, toen 16. Of nou ja, verkering. Want op zo een jonge leeftijd ga je er natuurlijk nog niet van uit dat je voor altijd samen gaat zijn. Toen ze een half jaartje samen waren liet ik mijn oma-wens in een opwelling al eens vallen. Maar dan een beetje vermomd. Dat als mijn zoon een meisje was geweest ze Tamara had geheten. En hoe Kim over namen dacht. Maar zij zat in haar examenjaar van de havo en was daar nog absoluut niet mee bezig. Na de havo ging ze naar het HBO en wilde eerst wat werkervaring opdoen. Wat uiteraard logisch is maar mijn droom om op mijn 50^e oma te zijn, die viel in duigen. Iets waar ik ook geen geheim van maakte.

Zwanger!

In augustus 2019, na 3 intense klusweken in het nieuwe huis van mijn zoon en Kim, werden we uitgenodigd voor een lunch in hun tuin. Omdat wij geholpen hadden met slopen, klussen en verhuizen hadden ze voor ons allemaal een cadeautje. We kregen een cadeaubon overhandigd. Althans, dat dachten we. Toen we de omslag openden bleek er een echo foto in te zitten! Kim was gewoon al bijna 10 weken zwanger! En we hadden er allemaal niks van gemerkt! Ja, nu achteraf gezien wel natuurlijk. Maar dat is altijd achteraf. Wel vroeg ik mij hardop af waarom ze het nu pas lieten weten, met bijna 10 weken en niet na de eerste echo. Kim vertelde dat ze al twee echo’s hadden gehad omdat op de eerste echo het vruchtje veel te klein zou zijn geweest voor de vermoedelijke termijn. Tijdens de verbouwing hadden ze een tweede echo gehad en daarop bleek het vruchtje toch al wat verder te zijn dan in eerste instantie gedacht werd. Het zat gewoon erg laag en was daardoor niet goed genoeg te zien geweest.

Rode vlaggen

De zwangerschap verliep voorspoedig. Wel klaagde Kim vaak over bandenpijn aan de rechterkant van haar buik. Het viel ons op dat ze de kleine erg laag droeg, dat haar dochter altijd rechts zat en niet erg actief leek. Zo voelde Kim haar nooit links van haar navel, op een incidenteel handje na. Ik vond het raar maar Kim verzekerde mij dat bij elke controle alle waardes goed waren. Wel aan de onderkant van de marges maar geen alarmbellen.

Tegen de tijd dat Kim 30 weken zwanger was, vierden we mijn verjaardag in een restaurant in de buurt. Het viel mij op dat Kim erg vaak moest plassen en dat ze klaagde over de kleine die helemaal met haar billen klem leek te zitten tegen haar ribben. Haar schoenen aandoen, wc papier gebruiken na het toilet bezoek, langere tijd zitten, het was eigenlijk al een maand lang een hele opgave. En dat met deze termijn... Er bekroop mij een gek gevoel. Maar ik hield mijn mond omdat ik wist dat Kim mij soms een bemoeial kan vinden.  

Niet goed

Twee dagen later appte mijn zoon. “Mam, Kim verliest bloed. Het is niet veel en het is geen vers bloed en de verloskundige is niet ongerust. Morgenochtend moeten we weer contact opnemen als er nog steeds bloed is.” Het gekke gevoel werd sterker maar zolang de verloskundige er geen probleem in zag zou het wel loslopen. De volgende ochtend was er weer bloed dus de verloskundige wilde een extra check doen. Ik vroeg mijn zoon en Kim om ons op de hoogte te houden.

Mijn voorgevoel bleek te kloppen. Tijdens de extra controle was Kim voor het eerst deze zwangerschap inwendig onderzocht. Wegens vaginisme-klachten had de verloskundige dit nooit eerder gedaan. Alle checks waren via de uitwendige echo’s altijd redelijk goed te doen zijn geweest. Bij deze inwendige check bleek ze een tussenschot in haar cervix te hebben én al 1 cm ontsluiting. En ze was nog maar 31 weken zwanger! Direct moest ze door naar het streekziekenhuis. Daar werd middels een echo een baarmoederafwijking gevonden. Onze kleindochter was zichzelf letterlijk naar buiten aan het duwen, haar ruimte was op. Binnen een paar seconden veranderde deze onbezorgde zwangerschap in een medische zwangerschap. En wat voelde ik mij machteloos. Maar ook een hoop traumatische herinneringen van mijn eigen bevalling kwamen keihard terug. Ik herbeleefde mijn eigen rollercoaster meerdere momenten per dag. Mijn zoon probeerde ons zo goed en zo kwaad als het gaat op de hoogte te houden. Maar de ontwikkelingen volgde zich in zo’n rap tempo op dat hij het ook niet allemaal bij kon houden. Hun dag was uiteraard ook bizar verlopen. ’s Ochtends waren ze gewoon gaan werken en via de verloskundige en het streekziekenhuis zaten ze ’s avonds ineens in het Universitaire ziekenhuis en spraken ze over weeënremmers, longrijping en couveuses.

Machteloos

Er volgde een week waarin wij ons ontzettend machteloos en angstig voelde. Zou onze kleindochter het redden? Hoe zouden Kim en mijn zoon het trekken? Gelukkig mocht Kim halverwege de week naar huis maar nog geen 48 uur later is ze midden in de nacht wegens een zware bloeding met de ambulance opgehaald om weer naar het Universitaire ziekenhuis te gaan. Wij gingen zo snel als we konden achter ze aan maar konden in het ziekenhuis niets anders doen dan op de gang wachten en hopen. Na een paar uur stuurde onze zoon ons naar huis. Onderweg besloten we dat het enige wat we nu voor hen konden doen, praktische hulp was. We besloten om, samen met de moeder van Kim, naar hun huis te gaan en te kijken wat we daar konden doen. Bij het openen van de deur zagen we op de trap al bloed liggen en eenmaal boven aangekomen draaide mijn maag om. Dit was niet goed. Dit was echt niet goed. Met zijn drieën hebben we op onze knieën de bovenverdieping schoon gemaakt, blij dat we iets voor hen konden betekenen maar tegelijkertijd ook extreem angstig door wat we zagen. Het poetsen hield mij gelukkig bezig en het lukte om mij te focussen op deze taak.

Na een paar uurtjes slaap zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis. Eenmaal daar begrepen we dat Kim het heel zwaar had, de weeën waren aan het doorzetten en de ontsluiting bleek op ongeveer 5-6 cm te blijven hangen. Ze had ontzettend veel pijn en de artsen besloten de ruggenprik klaar te maken. Deze zorgde er echter ook voor dat de ontsluiting niet verder doorzette. Dat was goed nieuws! Elk uurtje dat onze kleindochter in haar veilige omgeving kon blijven zitten, was er weer een. Nu pas voelde ik hoe moe ik was en stiekem was ik heel dankbaar dat onze zoon ons naar huis stuurde om wat rust te pakken. ’s Nachts droomde ik wederom over Kim en mijn eigen bevalling en alle angsten kwamen weer terug.

De volgende ochtend zijn we zo snel als we konden weer naar het ziekenhuis gereden. Daar wachtte ons een lange dag maar in de late middag hoorden we ineens een heel klein en kort huiltje uit de kamer van Kim komen. Ik was oma!

Hoe deze oma haar tijd als couveuse-oma heeft ervaren? Binnenkort het vervolg...