Lidy: “Wat er nu allemaal gaat gebeuren, laat dat maar gewoon over je heen komen”, dat is wat de verpleegster tegen mij zei, toen plotseling mijn vliezen braken om half negen ’s ochtends op zes mei 2020. Ik was zesentwintig weken en vijf dagen zwanger van een tweeling. Gelukkig was ik toevallig op dat moment in het ziekenhuis in Emmen, omdat ik de vorige dag menstruatieachtige krampen had en deze in de nacht alleen maar erger werden. Ik belde om zes uur ’s ochtends het ziekenhuis en mocht meteen langskomen. Geen enkele seconde ging het door m’n hoofd dat ik die dag zou gaan bevallen.”

Gillende sirenes

Nadat haar vliezen braken werd Lidy meteen aan de weeënremmers gelegd en kreeg ze een infuus met longrijping. Lidy: “Daarna ben ik met gillende sirenes naar het UMCG in Groningen gebracht, omdat ze daar een afdeling neonatologie hebben. De weeënremmers hielpen niet en om 18:25 uur ben ik op natuurlijke wijze bevallen van onze zoon Scott. Ik hoorde hem niet huilen en was bang dat hij het niet ‘deed’. Maar als ze zo klein zijn kunnen ze ook nog niet zo hard huilen. Scott werd heel even op mijn borst gelegd en nadat mijn vriend de navelstreng had doorgeknipt meteen meegenomen door een heel team van kinderartsen. Mijn vriend ging met Scott mee, zoals we hadden afgesproken.”

“Je bent zo trots, net papa en mama worden, maar niemand kon het met eigen ogen zien.”

Lidy: “We hadden ook afgesproken dat mijn moeder bij mij zou komen als René met één van de kinderen mee moest. Dit mocht niet, vanwege de coronamaatregelen. Gelukkig was René net op tijd terug voor de bevalling van onze tweede zoon Glenn. Dit was nog even spannend, omdat Glenn dwars was gaan liggen en zijn hartslag plotseling daalde. Ze waren al aan het bellen voor een spoedkeizersnede, maar gelukkig was dit niet nodig. Een arts draaide Glenn in mijn buik en zo kwam hij om 18:35 uur ter wereld in een stuitligging. Glenn werd direct meegenomen en niet op mijn borst gelegd.”

Vervelende situatie

Ondanks alles maakten de jongens een goede start. Lidy: “René ging ook met Glenn mee en ik bleef achter. Wat voelde ik mij alleen en wat had ik toen graag gewild dat mijn moeder bij mij was. Maar dit kon niet, vanwege de coronamaatregelen. Uiteindelijk heb ik mijn moeder pas de volgende dag aan het einde van de middag gezien. Beneden in de gang van het ziekenhuis. De dag na de bevalling waren we zo druk met de kleintjes en zij mocht niet bij mij op de kamer komen.”
Lidy: “Voor mijn moeder ook een vervelende situatie. Vooral omdat mijn vader een jaar eerder is overleden en zij dit niet met hem kon delen. De ouders van René waren voor het eerst opa en oma geworden en konden hun kleinkinderen niet bewonderen. Scott en Glenn mochten geen bezoek ontvangen op de neonatologie afdeling. Ook vanwege de coronamaatregelen. Dit vonden wij erg lastig. Je bent zo trots en voor het eerst papa en mama geworden, maar niemand kon het met eigen ogen zien.”

Lidy: “De eerste weken waren ontzettend spannend, omdat de kans op infecties voor prematuren erg gevaarlijk kan zijn. Aan de andere kant hadden wij door de coronamaatregelen juist minder kans op infecties. Iedereen werkten zo voorzichtig en hygiënisch mogelijk. Maar elke dag, elk uur kan het zomaar anders zijn.” Uiteindelijk liepen beide jongens een infectie op en lagen ze heel even aan de beademing. Lidy: “Een achtbaan vol emoties. Gelukkig mochten we heel veel zelf doen. De jongens zelf verzorgen. Mini luiers verwisselen en als de jongens zich goed voelden mochten we met ze buidelen. Zo fijn! Maar door de coronamaatregelen mocht dit maar één keer per dag.”

Na vijf spannende weken op de NICU werden Scott en Glenn overgeplaatst naar het Martini ziekenhuis naar de afdeling High Care. Lidy: ”Alle lof voor de gespecialiseerde verpleging op de NICU. Op de High Care konden mijn moeder en de ouders van René onze jongens eindelijk na zes weken bewonderen. De coronamaatregelen versoepelden toen met één bezoeker per dag. Scott en Glenn lagen nog in de couveuse en ze mochten ze nog niet aanraken, maar ze konden ze nu in ieder geval eindelijk in het ‘echt’ zien!

Pittigste periode

Het leek allemaal goed te gaan. De jongens mochten voor het eerst in bad, voor het eerst kleertjes aan en voor het eerst uit een flesje drinken. Lidy: “Totdat Glenn, toen hij negen weken oud was, erg ziek werd en een extreem bolle buik had. Hij werd weer overgeplaatst naar de neonatologie afdeling in het UMCG. Glenn werd, vanwege een dikkedarmontsteking, direct geopereerd en kreeg een stoma. Voor ons de pittigste periode. Twee kindjes in twee verschillende ziekenhuizen. Als ik hier aan terug denk, dan word ik direct weer emotioneel.”

Lidy en René verbleven destijds in het Ronald McDonald huis. Lidy: “Ik heb wat afgefietst. Na twee weken werden de broers gelukkig weer herenigd en mocht Glenn terug naar het Martini ziekenhuis. Helaas van korte duur, want na negen dagen werd Glenn weer overgeplaatst naar het UMCG vanwege een verstopping. Uiteindelijk werd Glenn opnieuw geopereerd, omdat het spoelen niks opleverde en werd z’n stoma opnieuw aangelegd. Scott mocht toen op een gegeven moment al naar huis en kwam natuurlijk regelmatig bij Glenn op bezoek. Gelukkig knapte Glenn na de tweede operatie helemaal op. Na zestien weken in het ziekenhuis mochten we beide jongens mee naar huis nemen!”

Lidy: “Bij thuiskomst hebben wij in het begin geen kraamvisite gehad. Alleen directe familie. Niet alleen door de coronamaatregelen, maar ook omdat wij even behoefte hadden aan rust en omdat de jongens zo kwetsbaar waren. Een simpele verkoudheid kon voor hen al een retourtje ziekenhuis betekenen. We wilden eigenlijk een kraamfeest geven, maar dit was natuurlijk niet mogelijk. Inmiddels zijn de jongens negen maanden oud en doen ze het super goed! Glenn z’n stoma is afgelopen december weer opgeheven. Nu ze wat ouder zijn en minder kwetsbaar laten we, als de coronamaatregelen het toelaten, langzaam steeds meer vrienden en familie op bezoek komen.” 

Dit verhaal is afkomstig uit de mei-editie van Kleine Maatjes