“We moeten allemaal offers brengen. Zo zijn alle verloven ingetrokken van het personeel hier in het ziekenhuis. Ik had dit weekend bijvoorbeeld ook met mijn gezin in Rome moeten zitten.” Nienke: “Dit was het antwoord wat ik kreeg toen ik op 16 maart 2020 een gesprek had met een zorgmanager in het ziekenhuis. Een maand eerder was ik bevallen van onze dochter na een zwangerschap van 31 weken en vier dagen. Geheel onverwachts. Op maandagochtend was ik aan het werk, tussen de middag had ik een extra check bij de verloskundige en op zaterdag was ik moeder van Nova.”

“Ik heb gehuild en geschreeuwd. Hoe konden ze mij en Nova dit aandoen? Ik had hem nodig, ik wilde hem knuffelen, bij me hebben, steun krijgen.”

Nienke: “Van het begin af aan was ze al een vechter. Vanwege de termijn ben ik bevallen in het LUMC in Leiden. Na twee dagen werd er al gesproken over een verhuizing naar de neonatologie in Den Haag of Delft. Uiteindelijk is Nova na vier dagen verhuisd naar Delft. Ik was totaal in de war, mentaal en fysiek. Ik besloot de eerste twee weken thuis te slapen om aan te sterken en twee keer per dag op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Corona was toen al dagelijks in het nieuws, maar dan op de buitenlandpagina’s. Ik had wel andere zorgen, dan mij daarmee bezig te houden.”

Tot eind februari. De dag voordat Nienke zou inroomen werd bekend dat een studente aan de TU Delft mogelijk besmet was met corona. Nienke: “Laat mijn vriend Mitchell nou net daar werken. Nu kwam het ineens heel dichtbij. Vanuit de media begrepen wij dat het bron- en contactonderzoek vanuit de GGD in volle gang was. Als je niet gebeld werd, was er niks aan de hand. Wij werden gelukkig niet gebeld. Vanaf zondag 1 maart ben ik alsnog gaan inroomen.”

Argusogen

Ondertussen was haar vriend Mitchell erg verkouden geworden. Nienke: “Alle spanning van de afgelopen weken kwam eruit. Op donderdag had hij een afspraak op zijn werk. Toen hij het gebouw binnen wilde gaan, werd hem de toegang ontzegd. Dit was in de eerste week van maart. Ook in het ziekenhuis keken ze hem met argusogen aan. Wij vonden het allemaal maar overdreven... Hij was sinds 10 februari maar drie of vier keer op zijn werk geweest. Hij was gewoon verkouden! Aan alles merkten wij dat de paniek in de aanloop naar de eerste golf aan het groeien was. Ik kreeg het allemaal niet echt mee. Ik stond in de overlevingsstand door de vroeggeboorte en de rollercoaster van de NICU en de neonatologie. Ik deed alles af als zwaar overdreven en hysterisch. Ik had geen puf om me mee te laten slepen door al dat gedoe. Nova, daar draaide het om. En oké, ook wel mijn eigen psychische welzijn.”

Een kleine week later, rond 10 maart, kwam een verpleegkundige de boodschap brengen. Nienke: “Mitchell was, tot hij niet meer verkouden was, niet meer welkom in het ziekenhuis. Ik heb gehuild, geschreeuwd en geëist dat ze mij antwoord zou geven wat ‘niet meer verkouden’ dan wel betekent. Hoe konden ze mij en Nova dit aandoen? Ik had hem nodig, ik wilde hem knuffelen, bij me hebben, steun krijgen. Hij kon als vader toch niet zomaar worden weggehouden bij zijn dochter? Het enige antwoord wat ik kreeg was “Ik weet het niet, maar ik hoopte dat je de beslissing zou snappen.” Iets wat de dagen erna steeds maar weer herhaald werd. En elke keer gaf ik hetzelfde antwoord; “Ik ben heus intelligent genoeg om het te snappen, ik kan het alleen niet begrijpen.”

Toen de bezoekregeling werd aangescherpt op de afdeling neonatologie, veranderde de nuchtere Nienke in een hoopje ellende. Alleen de ouders van de kindjes waren welkom, maar dat was juist het probleem. “Ik kon alleen nog maar huilen, op bed zitten, uren buidelen en om de zoveel tijd kolven. Ik wilde rust, privacy en Mitchell. Wanneer ben je niet meer verkouden? Niemand wist het antwoord voor mij. Mitchell had ondertussen alleen nog last van een snotneus. Hij hoestte niet meer en voelde zich weer goed. Hij mocht komen op voorwaarde dat we een negatieve coronatest konden overhandigen. Mission impossible. Alleen IC-personeel en mensen die in het ziekenhuis werden opgenomen kregen een test. Ondertussen mocht er geen regulier bezoek meer komen en ging de horeca in het ziekenhuis dicht. De afgelopen dagen had ik hier nog wel wat vriendinnen gesproken. Vanaf nu zat ik echt helemaal alleen.”

Nienke: “Van een hoopje ellende, veranderde ik in een heks. Als ik niet het antwoord kreeg wat ik wilde horen, werd ik boos en gooide ik met van alles. Toen een verpleegster vroeg of ik wel vaker zo extreem kon reageren, vroeg ik haar hoe fijn haar kraamtijd was geweest. Hoeveel warme herinneringen ze hieraan had. Waarna ik haar toeschreeuwde dat dit mijn kraamtijd was. Ik zag dat ik haar raakte en had direct spijt. Maar ik kon gewoon niet meer redelijk blijven.”

Weinig empathie

Op 16 maart had een van de verpleegsters geregeld dat de afdelingsmanager langs zou komen. Nienke: “Toen hij aangaf dat hij ook offers moest brengen, omdat zijn weekendje Rome met zijn gezin niet door was gegaan, knapte ik. Ik begon te shaken en onbedaarlijk te huilen. Al het onbegrip van de afgelopen dagen kon ik niet meer handelen. Ik wilde mezelf niet meer verdedigen, ik wilde Mitchell. Hij constateerde dat ik er compleet doorheen zat en stemde af met de arts-microbioloog dat Mitchell twee keer per dag een uurtje mocht langskomen. Mét mondkapje. De verpleegsters deden er alles aan om genoeg mondkapjes te regelen, ondanks het tekort. De eerste avond dat Mitchell er was hebben we minutenlang alleen maar geknuffeld. Een week later, op 24 maart, mocht Nova naar huis. Ze was toen 37 weken oud.”

Nienke: “We zijn een jaar verder. Ik heb net mijn EMDR afgerond, maar ben er nog lang niet. We hebben niks kunnen vieren en zelfs haar eerste verjaardag is ons door de neus geboord. Dat maakt het ontzettend moeilijk om een streep te zetten onder deze periode. Ik heb de paniek in het ziekenhuis van dichtbij meegemaakt en mijn eigen psychische zorgbehoefte aan de kant moeten zetten. Ik blijf bij mijn antwoord. Ik snap jullie, maar ik heb geen begrip. Ik was niet alleen een ouder van een prematuur geboren kind. Ik was ook patiënt.”

Dit verhaal is afkomstig uit de mei-editie van Kleine Maatjes