Naderhand heb ik aan de dienstdoende arts gevraagd of de Rhesus D-injecties een eventuele vroeggeboorte op gang geholpen zou kunnen hebben. De arts vertelde mij echter dat dit niet meer te achterhalen is.

Coronamaatregelen op de NICU

Toen ik aankwam op de NICU waren veel bedden bezet. Normaal gesproken heeft de NICU van het UMCG een uitwisselregeling met de NICU van het Isala Ziekenhuis in Zwolle. De eerste coronagolf zorgde er echter voor dat beide ziekenhuizen zeer beperkt gebruik maakten van deze regeling. Daarom was het op de Groningse NICU drukker dan normaal.

In Noord-Nederland vielen de besmettingscijfers t.a.v. corona mee. Toch nam het UMCG maatregelen om deze ook laag te houden. Zo mocht er slechts één ouder tegelijk aanwezig zijn op de NICU. Verder waren familie (zoals broers, zussen, opa’s en oma’s) niet welkom. Om het leed enigszins te verzachten had het UMCG camera’s op de NICU geïnstalleerd. Daarop kon je livebeelden van de couveuse met je kindje zien. De volle NICU bracht daarnaast nog praktische problemen met zich mee: het buidelen met Rosalie bijvoorbeeld werd bemoeilijkt. Je moest echt puzzelen wie wanneer kon en mocht.

Gelukkig waren de neonatologen heel tevreden over haar vooruitgang. Daardoor konden we haar snel overplaatsen naar het OZG in Scheemda. Helaas kreeg ze op dat moment een navelinfectie. Rosalie werd hier erg ziek van en verloor veel gewicht.

Tegenslagen tegelijkertijd

In korte tijd volgden er meerdere tegenslagen.Zo kreeg ik te horen dat mijn horecazaak niet verkocht was. Een faillissement was hierdoor niet meer te voorkomen. Verschillende verpleegkundigen hoorden dit verhaal in de wandelgangen en toonden veel belangstelling. Ik heb het verhaal vaak (opnieuw) verteld en dat is iets wat ik achteraf als een fijne ervaring beschouw. Daarnaast zijn wij op aanraden van deze verpleegkundigen doorgestuurd naar een maatschappelijk werker.

Verder ging in diezelfde periode bij Rosalie een infuus los tijdens de verzorging. Dat zorgde ervoor dat een nieuw infuus noodzakelijk was. Dat is iets wat mij deed herinneren aan de pneumokokkenbacterie bij de oudere zus van Rosalie. Bij haar moesten ze ook telkens opnieuw infusen prikken. Allesbehalve fijn…

Gelukkig was er ook een lichtpuntje: mijn partner kon door de corona-omstandigheden de eerste acht dagen na de geboorte van Rosalie binnen de ziekhuismuren van het UMCG verblijven.

Vanuit het UMCG ging Rosalie alsnog naar het streekziekenhuis OZG en daar mochten gelukkig beide ouders op bezoek komen. Toen we naar huis gingen, legde een zorgmedewerker ons uit dat premature kinderen anders kunnen reageren in een vreemde omgeving. Dit was voor mij als moeder van een eerste prematuur een waardevolle tip!

Eindelijk naar huis!

Eenmaal thuis kregen we een aantal dagen kraamhulp aan huis. Die gaf extra tips voor ouders van een (thuisgekomen) prematuur. Daarnaast kreeg Rosalie fysiotherapie vanwege een voorkeurshouding in haar bed. Dat is vast voor velen herkenbaar.

Het was mooi weer toen Rosalie thuis was. Daardoor konden we met de verdeelde kraamvisite gewoon buiten zitten. Dit maakte het mogelijk om ondanks de coronamaatregelen onze dochter Rosalie aan familie en vrienden te laten zien. We zijn erg blij dat we deze mogelijkheid hebben gekregen. Zeker omdat mijn partner in een risicogroep valt.

Op dit moment ligt haar ontwikkeling netjes op schema van haar gecorrigeerde leeftijd. Het ziekenhuis heeft de voortgang van haar hersenontwikkeling nog goed in de gaten gehouden. Gelukkig verloopt dit allemaal heel voorspoedig en zijn de ‘normale’ controles voldoende.

Rosalie is inmiddels een vrolijke meid die heerlijk met haar grote zus kan spelen. We zijn blij dat we daar elke dag van mogen genieten!

Dit verhaal is afkomstig uit de mei-editie van Kleine Maatjes