Dinsdag 27 oktober

Ik ben 37.3 weken zwanger. Het is ongeveer half drie ’s nachts en ik heb volledige ontsluiting. Het persen begint. Helaas doet de ruggenprik al één uur lang niks meer en ben ik echt op. Voor mijn gevoel staat mijn rug in de brand en ik heb geen kracht meer in m’n lichaam. Ik geef aan dat ik niet meer kan en ik puf de persweeën weg in plaats van dat ik ze gebruik om te persen. Ik kan mijn hoofd niet tegen m’n borst duwen en ik heb letterlijk bij iedere wee hulp nodig van de verpleegkundige en mijn partner. Ze houden mijn benen op de juiste manier, waardoor ik alleen maar druk hoef te zetten. Op het moment dat de arts-assistente zegt dat ze een knip wil gaan zetten, komt er ineens een oerkracht. Ik geef letterlijk alles wat ik kan. Zolang ik maar niet die knip hoef! Dit werkt.
Zijn hoofdje wordt geboren. Maar de wee houdt op. Voordat ik het door heb, rent de verpleegkundige naar de noodknop. De arts-assistente maakt fietsbewegingen met mijn benen en ineens staat de kamer vol met verpleegkundigen en artsen. Ik weet dat ik nu alles moet geven. Bij de volgende wee geef ik alles om ons zoontje er gezond en wel eruit te krijgen. Daar is Sem, onze kleine man. Geboren om 3:13 uur.

Hij wordt op mijn borst gelegd, maar hij huilt niet zoals het hoort. Doordat hij vastzat met zijn schouder, heeft hij een slap linkerarmpje. 1001 scenario’s schieten door mijn hoofd. Ik hoop zo dat hij goed gaat huilen. Sem wordt bij me weggehaald. Ze helpen hem met zijn ademhaling door middel van een CPAP. Zijn schouder en armpje worden bekeken, want die blijven verdacht stilliggen. Hij heeft pijn, dat voel ik direct. Zodra Sem weer stabiel is, wordt hij weer bij mij op mijn borst gelegd. Ik beloof hem nooit meer los te laten!
Door mijn heftige zwangerschapsdiabetes moet Sem zijn glucose voortdurend gecontroleerd worden. Iedere keer voor het flesje zijn zijn suikers te laag, maar na de voeding weer goed. Als zijn suikers goed zijn, mogen we morgenochtend naar huis.

Woensdag 28 oktober

Wij zijn onze spullen aan het inpakken. We hebben alle vertrouwen in Sem zijn suikerwaardes. Hij slaapt goed en hij drinkt ontzettend goed en snel. Binnen drie minuten heeft hij zijn 100cc flesjes leeg. Sem zijn suikerwaardes worden gecontroleerd. Helaas is het nog steeds te laag. De kinderarts wordt gebeld en komt samen met een aantal verpleegkundigen en artsen langs om te kijken wat het verloop nu gaat worden. Al gauw wordt duidelijk dat Sem zich niet helemaal comfortabel voelt. Dit is zichtbaar aan zijn veel te snelle ademhaling en aan zijn gelige huidje.
Ze besluiten bloed af te nemen bij hem. Ook krijgt hij een infuus met antibiotica en glucose. Helaas moet Sem ook een ruggenprik krijgen, om uit te sluiten dat hij geen hersenvliesontsteking heeft. Ik wil bij iedere actie aanwezig zijn. Ondanks dat ik zelf nog volledig in het herstelproces zit. Ik wil Sem niet alleen laten en hem comfort bieden op de momenten dat ik dit kan en mag doen.

Na drie mislukte pogingen besluiten ze te stoppen met de ruggenprik. Het is even genoeg. Vanaf dat moment vallen we niet meer onder de afdeling Obstetrie, maar onder de afdeling Neonatologie. Uit Sem zijn bloedwaardes komt niks bijzonders, maar ze blijven hem behandelen met antibiotica. Het gaat alles behalve beter met hem. Ook wordt hij onder een blauwe lamp geplaatst, want hij wordt steeds geler.

Donderdag 29 oktober

Vandaag mag Sem onder de blauwe lamp vandaan. Zijn kleur wordt beter en de artsen vinden het niet meer nodig. Sem wordt opnieuw geprikt voor de ruggenprik. Na een paar pogingen lukt dit eindelijk.
Zijn zussen komen vandaag voor het eerst langs om hun broertje te ontmoeten. Wat een fijn idee! Als ze in de kamer staan, overvalt mij het intense geluk. Alles lijkt weer even helemaal goed. Ik voel me de rijkste persoon op de wereld!
Helaas word ik aan het eind van de middag ziek. Verdenking op baarmoederontsteking. Ik krijg ook een infuus met antibiotica. Ik vermoed zelf dat ik ook ziek ben geworden door alle spanningen van de afgelopen maanden. Daar liggen we dan, samen aan een infuus. Samen uit, samen thuis, zullen we maar zeggen.

Vrijdag 30 oktober

Mijn moeder zorgt voor mijn dochters nu ik in het ziekenhuis lig. Dit is een heel fijn gevoel! Hierdoor kan ik de zorg voor mijn dochters even loslaten en mezelf volledig focussen op Sem en mijn eigen herstel. De dagen die volgen bestaan uit herstellen en veel praten met de allerliefste verpleegkundigen. Sommige verpleegkundigen komen soms even om het hoekje kijken, terwijl ze niet bij ons staan ingedeeld. De laatste drie dagen heb ik dezelfde verpleegkundigen, waardoor we ook toekomen aan een gezellig gesprek. Zo ontzettend fijn! Ik voel me minder alleen, terwijl mijn partner met de oudste twee kinderen inmiddels het normale leven weer oppakt. Sem doet het ook beter. Zijn glucose-infuus wordt afgekoppeld en twee avonden voordat we naar huis mogen, worden ook zijn hartslag- en zuurstofmeter uitgeschakeld.

Woensdag 4 november

Het is tijd om naar huis te gaan! Sem krijgt zijn laatste antibiotica. Ik ben koortsvrij en over op tabletten. We staan klaar. Van de verpleegkundig specialist krijgen we toestemming om te gaan en om 9:20u zitten we in de auto. Een beetje emotioneel verlaat ik het ziekenhuis, maar ik kijk er heel erg naar uit om thuis te genieten. Eindelijk met z’n vijven, tijd om te gaan genieten!

Maart 2021: Sem ontwikkelt zich goed en hij lacht zo lief. Hij begint te brabbelen en volgens mij komen zijn eerste tandjes binnenkort tevoorschijn. De kinderarts ziet hem nog wel in verband met zijn reflux en verdenking op koemelkallergie. Ikzelf heb EMDR-traumatherapie gekregen, zodat ik de zwangerschap, bevalling en kraamweek goed heb kunnen verwerken. Trots op onze kinderen – ons team!

Dit verhaal is afkomstig uit de mei-editie van Kleine Maatjes