De moeder van Perine was 28-29 weken zwanger. We waren op vakantie in Frankrijk en die dag voelde ze Perine de hele dag niet. We belden een dokter en werden doorverwezen naar de gynaecoloog.

Er werd een hartfilmpje van onze dochter gemaakt en wat andere controles uitgevoerd, voordat we terug naar huis mochten.
Twee weken later bij de 30 weken echo werd duidelijk dat er iets niet goed was. Normaal gesproken duurde een echo een minuut of 20 en sprak de verloskundige met Mathilde in hun moedertaal (Frans), omdat ze beiden van origine uit Frankrijk komen. Deze keer duurde de echo meer dan een uur. Ondanks dat ik maar de helft van het Frans begreep, werd me al snel duidelijk dat er iets niet goed was. De volgende dag naar het Erasmus MC voor verdere controle. Dit resulteerde in een plan om drie weken lang om de dag een hartfilmpje en twee keer in de week een echo te maken van onze dochter.

Ter observatie

Na een aantal dagen op een ‘tussendag’ was het weer raak: geen teken van leven van Perine. In de avond, dus weer naar het ziekenhuis aan de hartfilm en een dik uur wachten om te kijken of alles nog goed was. Gelukkig, alles goed. Ondertussen sprak de verpleegster mij even apart en heel duidelijk toe: eerder bellen!
Twee dagen later was het weer raak. Om 19.00 uur gebeld, vanwege drukte konden we om 21.00 uur terecht. Na een aantal extra testen besloot de gynaecoloog dat Mathilde moest blijven ter observatie. Dit besluit werd tegen 3 uur in de nacht genomen. Ik reed heen en weer naar huis voor de hoognodige spullen, zoals een pyjama, tandenborstel, lader enzovoorts. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe we in elkaar gearmd zaten op de stoelen voor de deur van de echokamer en de emoties loskwamen. De angst voor het onbekende hing als een deken om ons heen en deze wist ons in de greep te houden. Een verpleegster maakte ons lief, maar resoluut duidelijk dat het tijd werd om te gaan slapen.

“De angst voor het onbekende hing als een deken om ons heen en deze wist ons in de greep te houden.”

De volgende dag leerde ik de waarden van mijn toenmalige werkgever echt kennen (Huisman Equipment te Schiedam). Ik kreeg alle vrijheid om tot rust te komen. Samen met het team pakte mijn leidinggevende het werk op. De steun en liefde vanuit het bedrijf, gedurende de hele periode, heeft mij ontzettend geholpen.

Onwerkelijke weken

Drie onwerkelijke weken in het ziekenhuis volgden, waarin we geleefd werden. Ik werd meerdere keren  volledig gek van de situatie. Wat me het meeste is bijgebleven, is het gesprek over het feit dat de kans bestond dat een van de twee kwam te overlijden. Dat leven en dood zo met elkaar vervlochten zijn. Zover in een zwangerschap gekomen en dan hoor je dat leven en dood zo dicht bij elkaar liggen. Dat breekt je en gaat door merg en been. Maar je mag niet breken, omdat er twee mensen zijn die je steun nodig hebben in het ziekenhuis. De balans hierin vinden en ook nog ‘doorgaan met je werk’, je groot houden, terwijl je alleen maar zin hebt om in een hoekje te kruipen en te gaan huilen, was voor mij het meest onwerkelijke.
Gelukkig waren er in de periode voor de geboorte van onze dochter ook positieve momenten. De liefde en de warmte van al het personeel is mooi. Een van de verplegers die me bij staat, was Leo. Deze man wist alle patiënten altijd op te vrolijken. De vraag waarom ze als française geen stokbrood met wijn als ontbijt nam, zorgt nu nog voor een grote glimlach op mijn gezicht. Het is zo’n fijn gevoel, dat je niet alleen bent. Dat er mensen om je heen staan, die er voor je zijn.

Omdat de bloeddruk steeds hoger werd, besloten ze de bevalling in te leiden. Ik werd gebeld en moest direct komen. Aangekomen op de IC kreeg ik geen kans om aan de situatie te wennen. Er stonden zeven mensen om het bed van de moeder. Om zowel de moeder als de baby te beschermen werd de bevalling meteen ingeleid. In de hoop op een natuurlijke bevalling.
Vanaf het moment dat we naar de verloskamer gingen, is het geheel voor mij een grote vlek waar ik weinig van heb meegekregen. Het enige wat ik nog weet, is dat de moeder tegen mij zei: ‘ga zitten en blijf zitten, je geeft me meer pijn dan dat je me helpt’.
Uiteindelijk lukte de natuurlijke bevalling niet en werd er gekozen voor een keizersnede. Dit besluit werd rond vijf uur genomen. Om 06:07 uur werd onze dochter geboren en kon ik haar voor het eerst aanraken. Bij de geboorte woog ze 1400 gram en was ze geschat 42 centimeter. Gelukkig was onze dochter meteen een vechtertje en bewoog ze zoveel dat de artsen er in eerste instantie geen infuus in kregen. Dit maakte mij als vader meteen heel trots.

Moedergeluk

In de recovery kamer mocht Perine voor het eerst op de borst bij mama liggen. Dit mooie moment vergeet ik nooit meer. Het geluk van de moeder om haar dochter vast te houden. Dit was het meest ontroerende moment ter wereld.
Onze dochter deed het vanaf de allereerste seconde heel goed en ze had weinig hulp nodig. Een mooier geschenk konden we niet krijgen. Zoals met elk kind, die prematuur en dysmatuur geboren wordt, kwam ze terecht in een couveuse. Op afdeling drie van het Erasmus lag ze meteen naast de deur. Alsof ze zei:  ‘ik lig hier wel, maar ik ben hier ook zo weer weg!’

“Het geluk van de moeder om haar dochter vast te houden. Dit was het meest ontroerende moment ter wereld.”

Veel eerder dan verwacht mocht Perine naar huis. Door samenloop van omstandigheden was het ziekenhuis genoodzaakt een bed vrij te maken. Onze dochter werd gekozen om naar huis te gaan, omdat ze het zo goed deed. Dit hoorden we een dag van tevoren. Wat een schok. Ze woog 1800 gram en was rond de 44 cm.

Kleine formule 1-coureur

De volgende dag was het zover. We gingen onze dochter ophalen in het ziekenhuis. We trokken haar voor het eerst haar jasje aan. Maatje 56, veel te groot. Wat een bijzonder moment. Je mag eindelijk je dochter mee naar huis nemen, maar daarmee is het nog niet afgelopen. De achtbaan van zorgen voor een klein kind begint dan pas.
Thuis begon de routine voor ons. Van het elke 3 uur een flesje geven aan onze dochter, temperaturen en al het andere. Gelukkig waren we gezegend met een dochter die alles dronk. In een tempo dat we ons afvroegen of het wel goed was. Op aanraden van het ziekenhuis kochten we speciale spenen om het drinken langzamer te laten gaan, maar dat maakte niets uit. Onze dochter dronk als een formule 1- coureur. Een fles geven en alles wat erbij hoorden, was binnen vijftien minuten gedaan.

Na zes maanden zeer goede begeleiding van het Vlietland ziekenhuis kregen we te horen dat onze dochter het zo goed deed, dat ze alle achterstanden had ingehaald.

Er zijn een aantal zaken die ik graag wil uitlichten voor de papa’s en mannen van de vrouwen die in het ziekenhuis terecht komen op basis van mijn ervaringen:

1. Kies ook als papa een verpleger uit waar je af en toe even op de gang rustig mee kan praten, om je spanningen te uiten.
2. Leg de situatie vanaf de eerste dag uit aan je leidinggevende op het werk. Laat hem blijken hoe serieus het is. Dat de kans bestaat dat zowel je vrouw als ongeboren dochter het niet overleven.
3. Zorg voor rust en regelmatig in je leven. Zorg ervoor dat je elke dag om dezelfde tijd in het ziekenhuis bent, bouw je agenda hieromheen. Dan zul je zien dat de verpleging hierop inspeelt.
4. Zodra je kind er is, is de zorg voor de moeder niet voorbij. Houd er rekening mee dat deze belasting voor de vader veel zwaarder is dan het lijkt.
5. Zorg voor regelmaat in het leven van je kind.
6. Neem een persoon in vertrouwen naast je vrouw, waarbij je je hart kan uitstorten.

Dit verhaal is afkomstig uit de mei-editie van Kleine Maatjes